Dirty Dancing (1987)

“Nobody puts Baby in a corner.” Klassieker onder de dansfilms. Dirty Dancing laat zien hoe het moet en veel dansfilms hebben de succesformule proberen te kopiëren, maar het niveau van Dirty Dancing is nauwelijks geëvenaard. De film is geen meesterwerk, maar door de chemie tussen Swayze en Grey, de aanstekelijke muziek en een simpel maar doeltreffend verhaaltje is het een leuke en swingende film geworden. Swayze is een ster geworden door deze film, maar complimenten moeten ook uitgaan naar het ontwapende spel van Grey. Leuke actrice. Het einde met de muziek en bijbehorende dans is bijna cultuurerfgoed.

Naar aanleiding van ‘The movies that made us’ gisteren deze klassieker weer eens bekeken. En dit blijft toch wel een erg fijne film. Het liefdesverhaal is natuurlijk vrij voorspelbaar, maar tussendoor worden er genoeg interessante zijwegen bewandeld die dit verhaal boven de gemiddelde romantische film uittillen. Zo is er de duidelijke klassenstrijd, en natuurlijk de abortus, die zorgt voor de serieuze noot. De chemie tussen Schwayze en Grey voelt authentiek, en je gelooft hun verhaal vanaf het eerste moment. Complimenten ook voor Grey, die zowel een onschuldige tiener speelt als een meer sensuele vrouw. Bovenal is dit namelijk een film over een jonge vrouw die haar eerste stappen zet naar volwassenheid, waarbij het aanleren van danspasjes gepaard gaat met de eerste stappen op het gebied van liefde en seks, in zowel de mooie als de minder fraaie kanten hiervan. En zelf ben ik niet zo’n danser, maar als ik Schwayze zo bezig zie vind ik het toch jammer dat ik vroeger op dansles niet wat beter mijn best deed. Prachtig om te zien. Een tijdloos sprookje. 4*