Scream (1996)

“Now Sid, don't you blame the movies. Movies don't create psychos. Movies make psychos more creative!” Scream blijft geweldig. De film neemt zichzelf niet al te serieus, en het is eigenlijk een parodie op de ouderwetse slasherfilms. Regisseur Wes Craven injecteert de film met een bepaald soort zwarte humor, en ondanks sommige gruwelijke moordscènes valt er ook veel te lachen. Het eerste gedeelte met Drew Barrymore herbergt eigenlijk alles wat Scream zo goed maakt. Het is spannend en speels tegelijk, met een heerlijke zwartgallige humor. De film is niet echt spannend, maar de kills worden met zoveel genoegen en plezier uitgevoerd, dat het eigenlijk niet uitmaakt dat je eerder lacht dan onder de dekens wegkruipt. Neve Campbell is voor mij de ultieme scream queen, en hier laat ze zien waarom. Ze is krachtig en weerbaar, maar ze weet ook op de wat emotionelere momenten indruk te maken. David Arquette, Courteney Cox, Skeet Ulrich, Matthew Lillard en Jamie Kennedy, allemaal zijn ze sterk op dreef, en ze voelen de “Scream vibe” goed aan. Het is pulp en de referenties naar andere horrorklassiekers zijn legio, maar dat maakt het allemaal des te leuker. Scream mag onderhand zelf ook een klassieker worden genoemd.

De film blijft toch een beetje speciaal voor me. De eerste keer dat ik de film zag toen hij uitkwam in de bioscopen heb ik echt genoten. Ook de volgende jaren met de vervolgfilms en vooral toen de periodes rond halloween en carnaval zijn voor mij leuke herinneringen. Nu 25 jaar later een rewatch, al zal ik hem wel nog eens een paar gezien hebben, al is het nu wel heel lang geleden. Dus tijd voor een rewatch. Nu ik ben niet echt iemand waarbij de punten echt veel zou veranderen bij een rewatch. Blijft redelijk constant bij mij wat punten betreft. Ook deze weet ondanks je het concept en de clou kent toch nog altijd te entertainen. De vervolgfilms ga ik ook nog bekijken, samen met mijn zoon die ondertussen ook naar deze films mag kijken. Samen een paar films tijdens de horrorchallenge bekijken....zalig !!!

Scream was eind jaren '90 een gigantische hit. Hoe kon het ook anders. De alom geprezen horror-regisseur Craven zou weer met een slasher komen. De fans stonden te popelen om de film te zien. Het was jaren stil met dit horror-genre en met deze film werd weer een nieuw leven ingeblazen. Al snel kwamen 'I Know What You Did Last Summer' en 'Urban Legend' om de hoek kijken. Maar niks kon tippen aan Scream. Dat masker 'ghostface' alleen al. Letter en figuurlijk; wat zit er in dit deel een 'moordend' tempo in. Craven laat je amper op adem komen of de volgende dreiging is weer aanwezig. De film begint met de klassieke openingscene - de druk neemt paar minuten weg door de scene op de high-school - vervolgens gaat Ghostface af op Sidney in haar huis. Zo gaat het constant. Natuurlijk is Scream niet eng (vind ik), maar de dreiging is constant aanwezig en dat is geweldig. Heel mooi is ook dat andere horrorfilms in Scream worden genoemd. I was home watching television and uh...The Exorcist was on. It got me thinking of you. De (lange) eindscene in het huis staat ook als een huis! Een lange avond zou het worden in dat 'horrorhuis', want er gebeurd van alles. De kill van Tatum in de garage was het minst. Ze kon makkelijk uit die luik komen (ze zat niet zodanig klem als je goed keek), maar ach zo'n gruwelijke kill hoort er natuurlijk ook weer bij. Heerlijk ook dat de jeugd 'Halloween' aan het kijken is, hoe toepasselijk op een avond als dezeJa Craven heeft er een feestje van gemaakt en daar zijn de fans hem eeuwig dankbaar voor. Op naar deel 2 die ik al een lange tijd niet heb gezien.