Dracula A.D. 1972 (1972)

Bevreemdende en wat gedateerde griezelfilm waarin Dracula ronddwaalt in het hippietijdperk van de vroege jaren zeventig. Dankzij Christopher Lee blijft het Dracula-personage overeind in deze film waarin niet de notoire graaf maar veeleer de scenaristen aan bloedarmoede leden...

Terwijl je in het begin nog een worsteling tussen van Helsing en Dracula ziet, is de volgende scene....een auto. Hier zit het probleem van de film. Het verhaal is ontzettend matig. De film speelt zich af in het 'hedendaagse' Londen in het jaar 1972. De film is de goede sfeer van de vorige delen daarmee ook volledig kwijt en het is totaal niet spannend. Het is dat Christopher Lee als Dracula en Peter Cushing als van Helsing nog sterk hun rollen vertolken, want dit is wat eigenlijk nog het meeste er bovenuit springt. Dracula houd zich vooral schuil en loopt niet rond door Londen. Misschien had dat juist wel leuker geweest. Hoe dan ook, resultaat is voor mij het minste uit deze reeks.

De Dracula-reeks van Hammer is toch wel hetgeen waardoor ik aan Horror verslaafd ben geraakt. Echter werden die film uiteindelijk steeds wat minder en om een of andere reden heb ik de reeks nooit afgemaakt. Nu toch maar voortzetten. Dat de jaren '70 het einde voor Hammer zouden betekenen is geen raadsel als je bedenkt dat de producten het een goed idee vonden om een film te maken met Dracula in de moderne tijd. Sfeervolle ruïnes, zwarte magie en een griezelige vampier gaan nu eenmaal niet samen met hippies, blije rockmuziek en slang... Dracula A.D. 1972 is dus nogal een maffe film en tot nu toe misschien wel de meest matige die ik van Hammer heb gezien. Geen wonder dat Lee het helemaal had gehad met de exploitatie van Stoker's personage. Na de eerste film wilde hij er eigenlijk al niets meer van weten, maar om contractplichten te voldoen, de rekeningen te kunnen betalen en zijn vrienden bij Hammer niet werkeloos te maken heeft hij toch steeds weer de rol gespeeld. Cushing en Lee zullen ook wel gefronst hebben toen ze zagen dat de naam Abraham Van Helsing ineens in Lawrence Van Helsing is veranderd. Je zou de film kunnen bekijken voor de rollen van Christopher Lee en Peter Cushing, die eindelijk weer naast elkaar te zien zijn in de Dracula-reeks of de knappe Caroline Munro (die nauwelijks in beeld is en niet eens uit de kleren gaat, hoezo gemist potentieel...), maar eerlijk gezegd kun je dit deel rustig overslaan. De enige sfeer die er is wordt compleet om zeep geholpen door de tenenkrommende soundtrack die eerder onder een film als Austin Powers zou passen. Nee de originele Dracula film blijft op eenzame hoogte met op een gedeelde tweede plaats de sterke vervolgen The Brides of Dracula en Dracula: Prince of Darkness. Daarnaast waren Dracula Has Risen from the Grave en Scars of Dracula ook nog wel sfeervol.