Scarlet Street (1945)

Haast pijnlijk om te zien hoe zo'n goedzak als Christopher Cross wordt kapot gemaakt door de twee oplichters. De 'typische onsymphatieke karakters' uit film noirfilms. De gladde oplichter en een ietwat naïeve schoonheid van een jongedame. Duidelijk een standaardformule voor een film noir, toch? Ja, eigenlijk wel, maar deze film zou ik juist beschrijven als de ultieme tegenhanger van de film noir, zonder het genre los te laten. Scarlet Street gaat niet over een man met een mysterie, maar eerder over liefde maakt blind. Kitty doet alles wat haar vriendje van haar verlangt, terwijl hij haar gewoon gebruikt, Chris raakt volledig in de ban van de jonge, liefdevolle en stimulerende Kitty en probeert onder de greep van zijn vrouw te komen en Johnny, tja Johnny, die heeft alleen oog voor zichzelf en materiële zaken. Chris heeft weer zin in het het leven en schildert zijn beste werk, dankzij Kitty, die haar naam echter op het schilderwerk zit, aangezien er grote belangstelling voor is. Chris weet dat hij zijn inspiratie aan Kitty te danken heeft. De pijn is daarom ook nog steeds niet groot (terwijl de kijker het bijna niet meer kan aanzien hoe de man gebruikt wordt) en de film wordt steeds een grotere kwelling voor de kijker en het is dan ook een enorme opluchting om Chris' reactie te zien, hij vermoord Kitty en laat Johnny ervoor opdraaien. De ondergang van Chris is aanstaande en is enorm pijnlijk. Hij verliest zijn baan, zijn verstand en zijn zin in de realiteit. Ook moeilijk om Chris dan in het parkje op de bank te zien slapen. Scarlet Street laat de ultieme breakdown van een man door liefde zien zonder ook maar op een moment echt medelijden te hebben, maar ja, liefde maakt blind. (En zo nadenkende kan ik niet anders dan mijn 4* te verhogen naar een 4,5*.)

Deze combinatie van Lang, Robinson en Bennett vond ik stukken beter dan Woman in the Window, mogelijk door de toevoeging van Duryea, die ik altijd met een onbevangenheid vind ik acteren die je niet veel tegen komt in deze periode. Robinson is opnieuw een veel te brave snul die door iedereen wordt gebruikt, maar hier is hij minder dom dan in WitW. Ook vind ik het verhaal hier gewoon meeslepender. Heeft wel opnieuw een minder einde, ik weet dat het "verplicht" was om Cross te laten boeten voor zijn misdaad, maar voor mij was 't genoeg geweest om hem alleen op te zadelen met de frustratie dat zijn werken enorm goed verkopen en hij er niets aan verdient, de mentale demonen waren niet nodig geweest

Bij sommige mensen is er een kloof tussen het leven waar ze van dromen en het leven dat ze in werkelijkheid leiden. In z’n fantasie is Chris Cross een gevierd kunstschilder die omgang heeft met z’n modellen. In werkelijkheid is hij een onderdanige kassier die na vijfentwintig jaar trouwe dienst een gouden horloge krijgt. Thuis ligt hij onder de sloef bij z’n vrouw. Haar gedecoreerde eerste echtgenoot torent in portretvorm boven z’n opvolger uit. Voor een manipulatrice als Kitty is hij een hapklare prooi. Zij wordt zelf gemanipuleerd door Johnny, de smeerlap op de achtergrond. Volgens bijgelovige soldaten brengt het ongeluk wanneer drie sigaren met één lucifer aangestoken worden, omdat de drie brandpunten een driehoek vormen. Op het personeelsfeestje is Chris Cross de derde sigaar. Fritz Lang gebruikt rook om een troebele sfeer op te roepen. Schaduwen symboliseren de verborgen duistere kant van de mens; spiegels staan voor zelfreflectie. Een anjer en het gefluit van een roodborstje stimuleren de artistieke inspiratie van onze hobbyschilder. Het “zelfportret” heeft een hypnotiserende blik. De al wat grijzende Edward G. Robinson geeft dit onbenullige personage iets diepmenselijks. Joan Bennett is op haar allerbekoorlijkst als de in het zwart getooide femme fatale. Ook Dan Duryea mag er wezen als het brutale opdondertje met strohoed en bretellen. Rosalind Ivan hield aan haar rol als bazige echtgenote de bijnaam “Ivan the Terrible” over. Nee, op deze regisseur ben ik Lang niet uitgekeken.