The Virgin Suicides (1999)

Sfeervolle film, door de passende cinematografie en rake muziek. Toch zit er iets in de vertelwijze wat niet klopt en volgens mij is dat de reden dat het einde weinig indruk maakt. Mogelijk dat het bijzondere perspectief (waardoor The virgin suicides zichzelf eigenlijk direct verraadt als een boekverfilming, de films die met het perspectief durven experimenteren zijn verder een zeldzaamheid) hieraan debet is: de groep deels anonieme jongens die het verhaal achteraf reconstrueren en die een subjectieve vertelinstantie vormen, dat werkt in beeld waarschijnlijk wat minder goed dan op papier. Maar ondanks deze kritiekpuntjes een prima film en een waardig startpunt voor Sofia Coppola.

Wat was me dit weer voor saai soft gedoe. Zeer slaapverwekkende film over een mega boring familie en hun omgeving. Ik dacht, hoge score, daar moet dan toch iets van aan zijn, voor mij allesinds niks. Ik had een wat spannend drama verwacht, dat me toch iets zou doen, maar ik kreeg niets van dat.

Nu drie keer gezien, en hoewel ik hem nu meer waardeer dan de eerste twee keer kan ik hier toch niet echt enthousiast over zijn. De pubers acteren allemaal goed, het verhaal is boeiend, de sfeer is raak getroffen en de soundtrack van Air heb ik op MusicMeter met de volle ***** beloond, maar op de één of andere manier pakt het me niet echt. Misschien dat dat komt omdat het psychologisch realisme van de portretten van de zusjes zo botst met de enigszins karikaturale benadering van de ouders: James Woods is normaal één brok zenuwen en alertheid maar speelt nu een man die voor een natuurprogramma gezeten in slaap valt, en Kathleen Turner speelt een moeder die niet begrijpt dat haar aanwezigheid op een feestje van haar dochter niet op prijs wordt gesteld. Of ze wil het natuurlijk niet begrijpen, dat kan ook, maar hoe dan ook vond ik die twee personages te vet aangezet tegenover het emotioneel heftige maar door de voice-over afstandelijk gebrachte drama van de vijf dochters.