The Snake Pit (1948)

De intro met Virginia Cunningham (Olivia de Havilland ) op het bankje is zonder meer veelbelovend en sterk. Zijn de stemmetjes echt of doet ze alsof ? Ook daarna blijft het eerste gedeelte van de film beklijvend door de verschillende plaatsen in de psychiatrische kliniek die door hun nummer een betekenis hebben en niet te vergeten door de cast zelf die hier overtuigende rollen spelen. Vooral Olivia de Havilland weet de kijker mee te voeren in haar trauma's en de negatieve behandelingen die ze ervaart in de psychiatrie. Je kunt je er iets bij voorstellen dat het voor veel mensen in die tijd een lijdensweg was en dat de meeste mensen, ook al waren ze misschien te genezen, totaal geen perspectief meer hadden om er ooit uit te geraken. En dan spreken we nog niet van bepaalde onmenselijke behandelingen. Uiteindelijk wordt voor Virginia Cunningham alles duidelijk in het fraaie shot van de zogenaamde slangenkuil. Toch weet het tweede gedeelte iets minder te boeien door een te lange zoektocht naar de invulling van haar trauma's die uiteindelijk ook niet wisten te imponeren. 7/10

Door het overdreven gearticuleerde en eendimensionale acteerwerk - zet Olivia de Havilland eens tegenover Gene Rowlands in A Woman under the Influence - en de belegen flashbackstructuur kwam The Snake Pit me teleurstellend gedateerd en een beetje gezapig over. Tegelijkertijd is dit nu de vroegste Am. titel die ik (uit mijn hoofd) kan opnoemen waarin shock treatment een belangrijke rol speelt. Uiteraard in combinatie met de (naoorlogse - zie ook Spellbound (1945)) obsessie voor psychoanalyse (klik), en dus kan de kindertijd van de protagoniste niet ontbreken. Als melodrama weinig overtuigend, als thematisch (tijds)document wel goed om eens gezien te hebben.

Er word goed geacteerd in dit drama , maar op een gegeven moment vond ik de scenes in het ziekenhuis langdradig aan het worden , de flashbacks waren het meest boeiend om te volgen .