The Hustler (1961)

“Fat man, you shoot a great game of pool.” “So do you, Fast Eddie.” Paul Newman is één van de meest charismatische acteurs die ooit bestaan heeft. Ook in The Hustler is hij weer geweldig, en de film zelf is ook sterk. Iets te lang en niet alles is boeiend, maar de film is opvallend donker en dramatisch. Iets wat ik eigenlijk niet verwacht had. Op het laatst wordt het echt een diepgaand verhaal over persoonlijk verlies en een identiteitscrisis, en Newman (en de altijd geweldige George C. Scott) acteren het weergaloos.

Hollywood is er in geslaagd om een sport als boksen in verschillende films tot iets spannends te maken. Iets wat me anders nooit interesseert. Met pool lukt het echter niet. De focus ligt op het gokken en niet op de pool en dat maakt die scènes weinig boeiend. The Hustler kent enkele leuke personages en Paul Newman is een goeie acteur, maar het wordt nergens interessant en het geheel oogt nogal saai en langdradig. De film heeft de tijd niet helemaal doorstaan. Ik had hier toch meer van verwacht.

Paul Newman had nog nooit een keu aangeraakt voordat hij deze rol kreeg. Toch voert hij zelf enkele mooie shots uit. Hij kreeg les van topspeler Willie Mosconi, die een cameo heeft. Wanneer bij een moeilijk shot enkel Eddie's handen in beeld komen, zijn het die van Mosconi. Ook driebanden komt er in voor, met een straffe carambole via vijf banden. De protagonist - geïnspireerd door "Fast Eddie" Parker - heeft talent maar ook een neiging tot zelfdestructie. Zijn stoere manier van spreken en bewegen maskeert z'n innerlijke onzekerheid. Hij heeft een nonchalante stijl, zonder das, met een saffie in z'n mond. Z'n rivaal Minnesota Fats is een imponerende verschijning met een omvangrijke buik, een anjer in z'n knoopsgat, brillantine in z'n haar en gepoederde handen. In pool zijn intimidatie en psychologische oorlogsvoering even belangrijk als speeltechniek. George C. Scott speelt de wolf die geld slaat uit andermans talent. Afro-Amerikanen zijn enkel te zien als schoonmaker of dienstmeisje; het was de tijd van de segregatie. Na het eerste halfuur verspringt de aandacht naar Eddies privéleven, wanneer hij Sarah (Piper Laurie) ontmoet. Dan krijg je een relatie tussen twee dipsomanen die elkaar beurtelings naar boven en naar beneden trekken. Zij verlangt veel tijd en aandacht van hem, maar stelt vast dat ze niet kan concurreren met z'n ware liefde, de pooltafel. In die speelzalen moet een ongezonde geur hangen van alcohol en sigaretten. Rook, schaduwen en spiegelschrift roepen een noirsfeertje op. De jazzy muziek van Kenyin Hopkins beaamt deze groezelige stemming.