The Hours (2002)

Voor mij de 3e ziening van The Hours. Geen slechte film, niet in het minst. Maar toch... voor mijn gevoel wordt de score teveel gebruikt om betekenis te geven aan het plot. En ja, soms werkt het. Er zitten zeer betekenisvolle momenten in The Hours. Streep en Danes samen, een herinnering aan een gedachte, een moment waarop een leven lijkt open te barsten van mogelijkheden, kansen, geluk. Dat raakte mij. Ik ging terug naar een plaats en tijd waar ik me zo vrij voelde, waar het leven open leek te liggen voor me. Nu, een slordige acht jaar later, voelt dat anders. Met name Leonard en Virginia stelen voor mij de show. Ik kan niet precies de vinger leggen op het element in dit verhaal dat ik zo mooi vind.... En eigenlijk is dat met de hele film overeenkomstig. Ik vind The Hours erg vluchtig, bíjna pretentieus. Ze wil veel oproepen, emotie, wil grote thema's aanroeren. En slaagt daar met mate in. Niettegenstaande dit gevoel dat de film mij in zijn geheel geeft, vind ik enkele passages zeer roerend. Nog steeds, ook na enkele malen zien en wetende wat er gaat gebeuren, vind ik het verhaal van Richard aangrijpend. Ten slotte wil ik met nadruk Kidmans prestatie op het station van Richmond noemen. Een prachtige, indringende scène.

Een apart verhaal waar het verleden, en het boek, in latere tijden weer gepersonifieerd worden door anderen mensen, met een bijzondere verhaallijn en paralellen tot gevolg. De film valt het best te kenmerken als een verhaal waarin drie vrouwen nauw gevolgd worden. Niet alleen hebben ze alle drie het probleem zich niet gewaardeerd en op hun plek te voelen, tevens beelden met name Richard en Clarrisa de personages met de hoofdrolspelers uit het befaamde boek, Mrs. Dalloway, Laura heeft daarentegen weer een sterke overeenkomst met Woolf zelf. Alle drie de actrices laten zich van hun sterkste kant zien, en de neus die Kidman op haar hoofd heeft komt aardig overeen met de neus van Woolf zelf. Overigens, pleegde ze zelfmoord op zestig jarige leeftijd maar de indruk zo oud te zijn wekt Kidman niet echt op dat moment. Anyway, een zekere kwaliteit ademt het geheel zeker uit, een grootse cast opgetrommeld, een prima soundtrack van Phillip Glass en hier en daar echt wel een mooie sfeer gefabriceerd zoals de setting in de jaren '50 met Laura. Maar al met al is het daar wel gezegd. Heel aardig is het, en daar blijft het ook bij. Voor mij niet echt iets dat me bijzonder raakt.

Prachtige intense film in het bijzonder dankzij de geweldige acteerprestaties. Sommige boeken vragen er om verfilmd te worden. Dat lijkt me bij dit boek niet het geval, aangezien er veel impliciet en onder het oppervlak gebeurd. Gelukkig weten Kidman, Streep en Moore daar wel raad mee. Alleen al voor het bekijken van topactrices op het top van hun kunnen, is deze film de moeite waard. En zoals gezegd: Ed Harris mag eigenlijk ook niet onvermeld blijven. Het verhaal is een tikkie complex in de manier waarop het uitgevouwen wordt en de problematiek en vragen die spelen staan wat ver van mij af waardoor de tragiek me niet heel erg raakte. Slechts de perronscène kon ik echt meevoelen. Niettemin blijf je na de film nog flink namalen over de vrouwen en ben ik voornemens Mrs. Dalloway nog eens te gaan lezen. Aanrader dus. Overigens rare trailer hier met een compleet andere soundtrack..