The Caine Mutiny (1954)

Militaire rechtbank drama's kennen we niet zoveeel, misschien omdat de amerikaanse overheid daar helemaal niet op zit te wachten. Dat maakt dat Caine mutiny een zeer gedurfd onderwerp was in de tijd dat de fim werd gemaakt, het was namelijk not done om op een dergelijke wijze de marine aan de kaak te stellen en helemaal niet als het ging om zaken als lafheid en in paniek raken. Het tijdstip dat de film uitkwam was nou ook niet bepaald een voorbeeld van timing, de koude oorlog raakte net op stoom en Mccarthy zag overal communisten. De film kent enkele zeer sterke rollen, Van Johnson, Humphrey Bogart, Jose Ferrer en Fred MacMurray. De scene's op zee ondersteunen de rechtbankscenes en die zijn van een hoog niveau qua acteren, bij elke scene is de emotie van dat moment voelbaar. Bogart is voortreffelijk als Queeg, de wijze waarop hij de diefstal aanpakt of waarop hij de cycloon het hoofd bied behoren naar mijn mening bij de beste acteerprestaties uit zijn cariere. Jammer genoeg wordt deze film maar zelden op tv vertond, maar iedere keer dat de film vertoond wordt, ga ik deze weer zien.

Naar mijn aanvoelen is macht/autoriteit de rode draad in deze film. Niet onlogisch aangezien de film zich afspeelt in de Amerikaanse marine, maar het thema zet zich ook door in de liefdesromance tussen Robert Francis en May Wynn, en de verhouding met de moeder van Robert. Dat liefdesverhaaltje lijkt er trouwens maar bijgesleurd omdat het zo hoort in Hollywood want brengt verder niets bij aan de plot. Het is voor het eerst dat ik Humprey Bogart een personage zie spelen, atypisch voor zijn overige films, waarmee hij overtuigend bewijst nog wat meer in zijn mars te hebben dan hard boiled karakters. Hij komt erg onsympathiek over en als kijker kies je de kant van de muiters, hoewel naar het einde toe krijg je dan weer bijna medelijden met hem. Sterk gespeeld. De muziekscore is van Max Steiner, veteraan componist en oscarwinnaar, dus dat zit helemaal snor. Fijn detail: in het begin van de film zingt May Wynn een liedje waarvan de melodie de rest van de film zal weerkeren als motief in elke scene tussen Robert en May. Qua genre behoort dit niet tot mijn favoriete films. Ik heb hem vooral bekeken omdat hij in mijn Bogart dvd box zat. Maar los van mijn smaak, vind ik het een degelijk gemaakte film, met sterke acteerprestaties. Sommigen hier op het forum wijzen erop dat de film propaganda lijkt voor het Amerikaanse leger en dat klopt zeker ook. Op het einde van de film krijgen de muiters toch nog een flinke veeg uit de pan van hun eigen advocaat (Jose Ferrer), en dit op een manier die gedicteerd lijkt door een ghost writer van de marine. Dat moet je er dus wel bijnemen. Maar is het ooit anders geweest in Hollywood?

Ik geloof dat alles voor mij al genoemd is over deze film wat van belang is. Zoals de meesten heb ook ik genoten van deze al ruim 65 jaar oude film. Het enige wat regisseur Edward Dmytryk wat mij betreft uit de film had kunnen laten is de liefdesaffaire tussen de hoofdpersoon Willy Keith en zijn May. In plaats daarvan misschien iets meer oorlog actie? Toch als waardering een 8!