Nuovo Cinema Paradiso (1988)

Ik heb de 124 minuten versie gezien, ik denk dat die wel het beste is voor een eerste kijkbeurt. Moest je het een goede film vinden kan je later het extra materiaal nog gaan bekijken, wat er waarschijnlijk wel ooit is van zal komen want wow dit is echt een pareltje. Ook zo één van de weinige films die me oprecht raakt en waar ik zelfs 1 traan van wist weg te pinken. Dat gebeurd echt veel te weinig. Die Alfredo is ook een ontzettend wijze man en wat was die begrafenis triest en o zo mooi tegelijkertijd. En dan de afbraak van de cinema. Ik werd er stil van en was helemaal ontroerd. Pure nostalgie kan toch mooi zijn. Ik vind dat die wel een plekje verdiend in mijn top 10. Deze gaat vermoedelijk nog sterker worden bij een herkijk binnen X aantal jaren. Ik geef Cinema Paradiso dus meteen de volle 5*.

Nuovo Cinema Paradiso Schitterend. De liefde voor film straalt er vanaf bij Nuovo Cinema Paradiso, en het laat zien hoeveel invloed cinema kan hebben op het leven van een jonge jongen. En de wijze lessen van Alfredo, die hier als een soort Yoda met wijze levenslessen strooit. Regisseur Tornatore geeft ook een mooi tijdsbeeld van de jaren 40/50, en de veranderingen die een klein Italiaans dorpje in al die jaren doormaakt. Wanneer Salvatore na al die jaren terugkomt, en ziet hoe vervallen de bioscoop eruitziet, doet dat pijn. Maar het geeft wel een realistisch beeld van hoe het medium film is verandert in de afgelopen 30/40 jaar, en natuurlijk ook iets over de economische teloorgang in die kleine Italiaanse dorpjes. Nostalgie, en Nuovo Cinema Paradiso straalt dat ook aan alle kanten uit.

Het leven is niet zoals in de film ! Een ode aan de cinema ! Prachtige cinematografie , mooi verhaal, geweldige nostalgische sfeer versterkt door de aanwezigheid van de muziek van Ennio Morricone en een zeer goede balans tussen drama, romantiek en humor. De vertolkingen zijn goed, vooral Alfredo en de kleine Toto spelen hun rollen voortreffelijk. Een film over cinema : over de klassiekers die op het witte doek worden getoverd, het bioscoopzaaltje hangt vol met legendarische filmposters, de oude projectiekamers en niet te vergeten het sublieme einde met al die legendarische filmkussen uit vervlogen tijden. Het zijn de filmkussen die uit elke film geknipt waren die Cinema Paradiso heeft gespeeld. Overigens wordt de tijdsgeest telkens goed neergezet. Het tijdsbeeld van de jaren 40-50 in het Italiaans dorpje wordt knap weergegeven, maar ook nadien heeft de regisseur aandacht voor een tijdsgeest waar geen plaats meer is voor nostalgie en tradities. Dit uit zich in de harde realiteit van vergankelijkheid en teloorgang in het Italiaans dorpje wat leidt tot een ontroerende scène. En dan moet dan dat sublieme einde nog komen. Een dikke 8/10