Le Feu Follet (1963)

Bijzondere film. Mooi om te zien hoe vervreemd van zijn omgeving de protagonist is, terwijl die omgeving hem juist probeert te omarmen, maar dat op dezelfde manier doet als vroeger. Misschien wat te traag maar wel een groeiertje denk ik. Wel echt een mooie film met een pijnlijk slot. 3.5*

Voor mij toch een wat oppervlakkige film over een man die worstelt met alcoholisme en depressie en hoopt op een beetje licht in zijn gekende Parijs bij zijn vrienden en kennissen. Waar ik dit gewoonlijk wel kan waarderen, loopt het hier niet zo lekker met de dialogen die het geheel eerder filosofisch of artistiek benaderen ipv menselijk. Maar gaandeweg betert dat wel. En de beelden zijn zeer mooi gedaan met passende muziek. Wat dubbel gevoel dus bij deze film, misschien dat die bij een latere herkijkbeurt me beter zal bevallen.

Op zich wel een film die me ligt (het vergelijkbare Oslo, 31. August staat in mijn persoonlijke top-10), en ik vond het bij momenten ook wel een knappe prent maar blijf toch ergens steken tussen 3 en 3,5*. Thematisch vond ik het een interessante film, de hoofdrolspeler is een charismatische kerel maar toch vond ik de uitwerking niet helemaal bevredigend. Le Feu Follet is bij momenten wel érg traag, en in de tweede helft raakte Malle me soms wat kwijt. Blijft over het mooie tijdsbeeld van Parijs, de knappe muziek van Satie en de stijl van Maurice Ronet. Overigens wel geinig om in de weerspiegeling van de etalages van winkels de filmcrew te zien meewandelen met Ronet.