Hytti Nro 6 (2021)

Ik las ergens 'Before Sunrise maar dan onder invloed van vodka' en dat is geen slechte beschrijving. Een semi-romantisch verhaal op een trein van twee mensen die elkaar per toeval tegen komen. Maar Compartment no. 6 heeft minder romantiek en de nodige drama. Toch zijn het twee boeiende figuren, elk op weg naar hun toekomst. De twee liggen op het eerste zicht ver uit elkaar en ook al komen we niet zo heel veel te weten, schudden ze elkaar figuurlijk wakker gedurende de reis. Klaar voor de toekomst, ook als het niet is wat ze droomden. Ze ondersteunen elkaar om met nieuwe moed en warmte verder te gaan. Mooie film waar je dicht op de hoofdpersonages zit als kijker. Waar het koude harde Rusland samenkomt met de ontluikende warmte die beetje bij beetje in de personages groeit.

De film Toivon Tuolla Puolen (2017) van de Finse regisseur Aki Kaurismäki beschreef ik al “als een wodka die het hart verwarmt in een koude, eenzame nacht” en eigenlijk wil ik deze film – opnieuw van een Finse regisseur – op dezelfde wijze beschrijven zodat dit type film een Fins handelsmerk lijkt. In dit geval reist een jonge vrouw alleen van Moskou naar Moermansk en zowel haar verlatenheid in psychisch opzicht als de verlatenheid in een vijandig, leeg, ijzig landschap zijn bijna tastbaar, waarbij elk ander aangetroffen persoon zowel welkome vriend als dodelijke vijand kan zijn, maar in de bitterheid van de situatie blijkt een warmte verborgen. Het verhaal heeft weinig om het lijf maar omdat de situatie aldoor wat dreigend is waarbij het gevaar niet altijd komt uit de hoek van waar je het verwacht, blijf je bij de les (al is de film soms iets te langzaam) en blijkt juist de leegte een diep ‘echt’ menselijk contact mogelijk te maken dat niet is bepaald door uiterlijkheden zoals status, sociale omgeving of vooroordelen. Daarbij bevestigt de film de wijsheid dat het niet om de reisbestemming gaat maar om de reis ernaar toe: het is het avontuur waarin het leven zich openbaart.

Een kleine parel, die op het visuele vlak sterke Claire Denis-vibes afgeeft. Ik was vooral onder de indruk van de montage. Het hoogtepunt van de film voor mij was het moment nadat Laura haar camera kwijt is geraakt. Er volgt dan de overgang naar een shot van het besneeuwde spoor zoals dat achter de trein traag wegglijdt: kippenvel. Verder fijne acteurs, vooral Yuriy Borislov. Hij deed soms een beetje aan 'Stalker' denken? Paar erg mooie scenes, zoals bij de oma en vooral natuurlijk het kusmoment bieden een tegenwicht voor de soms iets te nadrukkelijke constructie van motieven (het 'Voyage'-nummer bijvoorbeeld). Hutti Nro 6 speelt tenslotte aangenaam met je verwachtingen en pas in het reflecteren achteraf begreep ik dat Lyokha haar aanvankelijk oprecht aanzag voor een sekswerker die naar de mijnstreek trekt om geld te verdienen. Dit is geen seksisme, het zegt iets over het grote maatschappelijke verschil tussen de twee. Het zijn deze dingen die de film inhoudelijk oprecht maken. Met de fraaie vormgeving erbij kom ik uit op een kleine vier.