The Pale Blue Eye (2022)

The Pale Blue Eye vertelt door zijn mengeling van persoonlijk drama en occult mysterie uiteindelijk twee verhalen. In theorie moeten die verhalen elkaar naadloos aanvullen, maar de praktijk is gekunsteld, omdat de dwarsverbanden het verhaal uiteindelijk opbreken en overdreven uitleggerig maken. De verzorgde beeldregie (met voldoende adempauzes tussen de scènes door) en het sfeerrijke aanzicht van een winters sneeuwlandschap houden de eerste grote Netflix-film van 2023 toch ruim twee uur boeiend. Lees hier mijn volledige recensie

Goeie film waarin een detective gevraagd wordt de dood van een cadet te onderzoeken. Een vrij standaard opbouw voor dit moordmysterie dat zich afspeelt in de 19de eeuw en dat onderhoudend genoeg blijft. Sfeervol met ook een mooie soundtrack. Een goeie cast waarbij Harry Melling de meeste indruk weet te wekken in de rol van Edgar Allen Poe.

Vertaling van Pale is o.a flets, flauw, mat, dit is bij mij ook de juiste beschrijving van deze veel te lang durende film. Een rist aan bekende acteurs is geen garantie op een goede film dat is wel duidelijk. Het is gewoon te saai en heeft mij geen moment kunnen boeien. Ik stoor mij ook altijd aan kleine details in een film, ik kan het niet helpen. Twee vrouwen hadden duidelijk spierwitte kronen op hun tanden, in de 19de eeuw? Is het teveel gevraagd om die een beetje vuil en geel te maken. Muggenziften, ik weet het. Nog één ding, ik vond Anderson bijzonder zwak presteren, en ook Bale vond ik niet fantastisch....