Ill Manors (2012)

Een greep uit de wereld van hopeloze levens en armoedige bestaansvormen. De betrokkenen die aan bod komen hebben onderling allemaal een bepaalde connectie waardoor de daden van de betreffende persoon direct gereflecteerd worden in een ander perspectief. Hoe somber of gewelddadig het ook mag wezen, de sobere filmwijze en de op-beeld-geschreven rapteksten brengen het straatleven tot een begrijpelijke ervaring. Echter, wegens het overvloed aan individuele achtergronden en de oneindige opstapeling van catastrofes verloor ik op een gegeven moment een aanzienlijk percentage van mij aandacht. Opeens leek alles van het toeval af te hangen en werden de keuzes van personages bepaald door onvoorziene formules. Blijft sterk, maar de focus had op een kleinere schaal moeten liggen.

Solide raamvertelling, waarin je als kijker al prompt een tsunami van personages over je heen krijgt. Toch deert dat niet, want stuksgewijs worden de rollen goed vertolkt. En die spitante Engelse dialogen blijven natuurlijk een lust voor het oor. Het frisse eerste uur is de film lekker op dreef. De wijze waarop de verhaallijntjes in collisie raken voelt voor de verandering een keer niet enorm gekunsteld aan, al gooit het tweede uur op dat gebied roet in het eten. Vanaf dan nemen toevalligheden geleidelijk aan de overhand, resulterend in een hoop consternatie (het brandende gebouw). Beetje jammer wel. De sfeer blijft verder intact, visueel zag het er oké uit, en de manier waarop de raps geïntegreerd werden gaf de film zeker iets extra's mee. Over de gehele lijn gemeten een aardige film, die (vooral het eerste uur) prima vermaakt. Kleine 3,0*.

Nogal een vuilgebekte film over een ontspoorde jeugd in de suburbs van Londen. Wordt deels via rapnummers verteld en dat past wel redelijk goed bij de film en het doelpubliek. Rap is een subcultuur die voortspruit uit grootstedelijke sociale kwalen en weerspiegelt de frustraties van een jeugd zonder perspectieven . De film wil een statement maken door de ouders medeverantwoordelijk te stellen voor het geweld. Maar... De verschillende personages zijn niet erg genuanceerd: het ontbreekt deze film aan menselijke emotie of een beetje poëzie, waardoor de personages mij stereotiep overkwamen en op weinig begrip of medevoelen konden rekenen. Als je als auteur toch wil aansturen op ouderlijke verantwoordelijkheid, toon dan de relatie kind-ouder ook, dan galmt de maatschappelijke aanklacht ook na. Nu is het vooral net niet. Wel een heftige scène met de baby die uit het raam gegooid wordt tijdens de brand . Dit was Britse cinema op zijn rauwst.