End of Watch (2012)

In het begin had ik, met Nightcrawler nog vers in het geheugen, even een beetje het gevoel alsof ik naar Lou Bloom keek met zijn camera, maar het goede acteerwerk van de heren nam dat gevoel al heel snel weg. Ik vond dit een sterke rauwe politiefilm die mede door de manier van filmen blijft boeien. Net als agenten in hun dagelijks werk weet je als kijker niet wat er gaat komen. De band tussen de heren, met name de gesprekken in de auto, en de familieperikelen eromheen waren prima als afleiding van het straatleven en werd nergens te langdradig of sentimenteel.

Elke keer als ik het hoesje van End of Watch in mijn handen had, moest ik ook even vaak denken aan Training Day. Helaas kon deze film niet in de schaduw van die film staan, maar toch is End of Watch ook redelijk vermakelijk. Verhaal is wat aan de matige kant, maar het is juist de manier van filmen waardoor deze film toch punten scoort. De actiescènes zijn mede daardoor bij vlagen vrij spectaculair. De film kent een behoorlijke sfeer en heeft zijn spannende momenten met name de hinderlaag waarin Taylor en Zavala lopen en wanneer Zavala wordt vermoord door die bende . Acteerwerk is dik in orde.

Meer dan behoorlijke thriller aan de hand van David Ayer die meer dan prima de hectiek, van het milieu en werk, als politieagent laat zien in dergelijke probleemwijken. Basis van het verhaal zijn twee agenten Brian en Mike die gedurende een lange periode gevolgd wordt door het gebruikelijke filmperspectief van de kijker, en deels door een camera en bodycam die ze zelf bij zich dragen. Vooral dat laatste wordt wel eens op warrige wijze gemonteerd en geknipt, dan ben je 1st person via de camera die Brian draagt, dan opeens sta je de situatie weer als buitenstaander te aanschouwen. Een stijlfout, als je het zo mag noemen, die mij niet heel erg stoort. Waar ik meer moeite met heb is het patserige air rond de mannen die toch wel redelijk vol van zichzelf zijn, erg zelfverzekerd overkomen, hun opdrachten uitkiezen op basis van dat ze zich zelf nogmaals op de kaart willen zetten, en zich te goed voelen voor het kleine werk. Hoewel storend is dit element nodig voor de opbouw van het verhaal, dus vooruit... Wat End of Watch vooral goed maakt is het rappe tempo, de snoeiharde actie, het fenomeen van al die agentschappen door elkaar, het gevaar ván en ín bepaalde wijken, een bepaald gevoel van rauw realisme en een fijne stijl qua muziek en sfeer. De film doet mij dan ook erg aan het iconische Training Day van Fuqua denken wat niet raar is aangezien Ayer aan het script mee werkte. Desondanks blijft End of Watch mijlenver van dat niveau verwijdert mede door Pena en Gyllenhaal die prima zijn maar niet die extra factor hebben die Washington en Hawk bijvoorbeeld wel hebben, daarmee vooral te stellen dat Training Day van een andere orde is zonder End of Watch daar te kort mee te doen. Desondanks is End of Watch een meer dan genietbare film met de nodige spanning en geweld en wat mij betreft de discussie politiegeweld aanzwengelt in het voordeel van de agenten.