Hasta la Vista! (2011)

Oké. Film die gedragen wordt door het trio en dan met name de verschillende kantjes van hun relatie. Af en toe een beetje lachen met elkaar's handicap, dan weer steun bij elkaar zoeken, maar ook af en toe loei irritant zijn of de klootzak uithangen. Vanwege het thema zou je verwachten dat de personages met zijden handschoentjes aangepakt zouden worden, dat is gelukkig niet het geval. Eerste half uur komt wel wat traag op gang. Als kijker zit je vooral te wachten op de roadtrip, maar daar zit nog wat onnodig gewijfel voor, met ouders die moeilijk doen enzo. De roadtrip is verder redelijk voorspelbaar qua opzet (zeker de verhaallijn met de begeleidster), maar werkt wel. Het is uiteindelijk een redelijk gezellig tripje, als kijker niet vervelend om mee te volgen. Afloop zag je inderdaad van ver aankomen, erg emotioneel vond ik het ook niet, maar 't is wel een waardig einde voor de film. Daarbij gaat hij ook niet al te lang meer door daarna, iets waar ik ook wel blij mee was. Zo blijft het allemaal net luchtig genoeg en blijft de charme van het trio intact, zelfs al blijven ze op het eind dan maar met z'n tweetjes over. Een hoogvlieger zou ik het niet willen noemen, maar was wel leuk om een keer gezien te hebben. 3.0*

gevoelige snaar Over Hasta la Vista! heb ik door de jaren heen toch steeds wel het nodige gehoord. Met Ben X (nog zo'n pareltje van Belgische bodem) in het achterhoofd kon ik deze dan ook niet aan mijn neus voorbij laten gaan toen hij eenmaal voorbij kwam op Netflix. Het gevolg is dat ook ik van mening ben dat deze titel een goede balans heeft gevonden tussen de humor en dramatiek waarbij mensen met een beperking met respect behandeld worden zonder dat ze zielig gevonden worden. Want dat is wat de hoofdrolspelers ook allesbehalve willen zijn! Deze perfect gebalanceerde combinatie maakt Hasta la Vista! voor mij een topper, en verrek misschien hebben die Belgen toch nog wel een behoorlijk talent voor filmmaken ook? 4,0*

Roadmovie over drie boezemvrienden die om verschillende redenen in het dagelijks leven grotendeels afhankelijk zijn van anderen. Maar nu willen ze eens het leven ervaren zonder tussenkomst van hun ouders. In een aftands busje met een norse bestuurder gaan ze op reis naar Spanje, waar ze hopen hun maagdelijkheid te verliezen in een beroemd bordeel. Uiteraard gaat de reis niet over rozen. Het scenario van Pieter de Clercq neemt op vermakelijke, maar voldoende respectvolle wijze een loopje met de beperkingen van de hoofdrolspelers en de eerste helft zit vol verrassende, grappige momenten. Tom Audenaert heeft de beste momenten als de blinde Jozef en Isabelle de Hertogh scoort als de norse chauffeur. Maar na een vermakelijk eerste uur verzandt het helaas toch nog in komische en melodramatische clichés en is het gedaan met de verrassingen.