Breakfast at Tiffany's (1961)

Audrey Hepburn was een stijlicoon, vooral dankzij haar verschijning in de little black dress van Givenchy, gecombineerd met parels en een tiara. In de openingsscène doet ze aan windowshopping en wordt de titel letterlijk uitgebeeld. Naar het schijnt gaf dit problemen met de menigte en het verkeer. Bovendien zou de slanke filmster in werkelijkheid geen ontbijtkoek van bladerdeeg eten. Holly Golightly lijkt op het eerste zicht een glamoureuze levensstijl te hebben, maar algauw blijkt ze op een klein, rommelig appartement te wonen en verbergt ze haar verleden en haar ware identiteit. Truman Capote, die de novelle schreef, baseerde zich op het model Dorian Leigh, bij wie hij echt via de brandladder naar binnen drong. Ook zij loog over haar verleden en haar ware identiteit, en Capote gaf haar de bijnaam Happy-Go-Lucky. Paul Varjak, die op Capote lijkt, ontrafelt beetje bij beetje de waarheid over Holly. De twee klaplopers (two drifters) vinden elkaar en beleven avontuurlijke momenten samen. In de novelle gaan ze uiteen, maar in Hollywood moesten ze er toch een happy end aan breien. Leuke nevenrollen zijn er voor Martin Balsam en Patricia Neal, de Amerikaanse vrouw van Roald Dahl. Een minpunt is Mickey Rooney als stereotiepe Aziaat, al was het wel een goed idee om Holly vervelende boven- en onderburen te geven, om weer te geven hoe New Yorkers als haringen in een ton leven. De naamloze kat staat symbool voor Holly's goedaardige kern. Wanneer ze die uit de taxi gooit, gooit ze haar zelfrespect weg. De jazzy muziek van Henry Mancini past uitstekend bij de grootstedelijke levensstijl: het zachtaardige Moon River en het levenslustige mannenkoor. Dit blijft een heerlijk spel van realiteit en dagdromen.

Best oké. Had er vooraf niet zo heel veel van verwacht, Edwards kende ik van de vervelende Panther films, Hepburn heeft me ook nooit echt kunnen overtuigen. Gelukkig vond ik het een stuk leuker dan verwacht. Niet meteen het meesterwerk waarvoor het aanzien wordt natuurlijk, maar wel een degelijk filmpje. Vooral de chemie tussen Hepburn en Peppard zit wel goed. Beiden zijn niet de meeste leuk of gezelligste personages, maar ze intrigeren beiden wel en wanneer ze samen zijn broeit er toch wat. Verder een paar leuke scenes, zoals het feestje, het stelen van de maskers of het graveren van de ring. Jammer dat het einde weer een stuk minder luchtig moet en dat er nog een hoop haren in de boter moeten alvorens het verwachte einde alsnog uit de kast getrokken wordt. Had makkelijk een kwartiertje korter gekund en het gevoel achteraf was nog wat positiever geweest. En Mickey Rooney ... holy shit 2.5*

Derde keer gekeken, blijft een erg sfeervolle en kleurrijke film die op blu-ray en een 70 inch scherm er voortreffelijk uitziet! Dit valt trouwens ook te zeggen over Audrey George Peppard was schijnbaar niet de officiële keuze voor zijn rol maar de chemie met Audrey Hepburn voelt wel puur en overtuigend aan. Een nogal aanwezige rol voor Hepburn, maar wat mij betreft voortreffelijk neergezet en de originele keuze (Monroe) had dit hoogstwaarschijnlijk echt niet beter gedaan. Heerlijke film blijft dit toch, daarom een verhoging van 3,5 naar een wel verdiende 4!