Beetlejuice (1988)

Beetlejuice is een beetje dé stereotype film waar Tim Burton om bekend staat; hysterische sprookjesachtige horrorkomedies met een grote knipoog naar de oude B-films, dus met een hoop stop-motion en karton. Terwijl hij - als je zijn hele oeuvre bekijkt - maar relatief weinig van dit soort films maakte, is dit toch typisch Burton. Het is creatief en krankzinnig, maar tegelijkertijd ook doodvermoeiend. Qua stijl is de film interessant, de stop-motion en de score van Danny Elfman geven de film bijvoorbeeld iets magisch. Maar qua verhaal en vertelling doet de film maar wat en presenteert ons vooral schreeuwerig een hoop 'dingen' zonder duidelijke lijn. Dansnummers, grote wormen in de woestijn en een zeer hyperactieve Michael Keaton wisselen elkaar steevast af en dat is even leuk, maar begint op den duur goed te vervelen en ben je na de 85 minuten toch blij dat de film is afgelopen. De film is wat dat betreft vergelijkbaar met het personage van Betelgeuse; eventjes is hij interessant en vermakelijk, maar niet veel later ben je er ineens echt klaar mee. 3 sterren.

“Go ahead, make my millennium.” Vermakelijk. Beetlejuice is echt een film van Tim Burton. Vreemd, eigenzinnig en extravagant, met uitstekend acteerspel van Keaton, Davis, Baldwin en de andere acteurs. Beetlejuice is een horrorkomedie, maar dan wel één met een aantal zeer vreemde scenes. Het laatste shot van een dansende Winona Ryder staat symbool voor de gehele film en de sfeer die Burton wil creëren. Je moet er tegen kunnen, maar ik ging er helemaal in mee. Dat komt ook door het energieke acteerspel van de acteurs, die duidelijk plezier hebben in het spelen van hun rollen.

Bizarre film van Burton. Een macabere gothic spookkomedie vol absurde momenten en special effects. Je moet er echt wel van houden want met de doden en het hiernamaals lachen is niet voor iedereen weggelegd. Op het vlak van humor loopt het niet zo goed; het is niet echt een billenkletser en Keaton probeert tevergeefs een hoop grimassen uit om de kijker alsnog in een deuk te krijgen. Hij overdrijft teveel en bewerkstelligt hierdoor net het tegengestelde effect. De humor mag dan een misser zijn, het algehele universum rond het huis van de Maitlands en de Deetzes gaf me verder wel veel goesting om dit uit te zitten.