Bacheha-ye Aseman (1997)

Bestaat er zoiets als een “feel good drama”? Zo zou ik deze film willen kenmerken, die gaat over de dramatische gevolgen van het verlies van een paar nagenoeg versleten schoenen op twee kleine kinderen uit een arm gezin. Niet alleen de impact van dit incident, maar ook de effecten van hun natuurlijke saamhorigheid zijn van begin tot eind af te lezen op de gezichten van de kinderen. Die verbondenheid zorgt voor een goed gevoel als tegenwicht voor het drama. Het zijn vooral de kinderen, die je –met hun ongedwongen en ongekunstelde aanwezigheid– als toeschouwer niet onberoerd laten. De aanstekelijke mimiek van Bahare Seddiqi als het kleine zusje Zahra deed mij regelmatig wegsmelten. Maar ook Mir Farrokh Hashemian als haar ongelukkige broertje Ali heeft diepe indruk op mij gemaakt. In mijn commentaar op de prachtige film Darbareye Elly (About Elly) heb ik eens opgemerkt: “Dit is pas acteren mensen”. Die opmerking is op deze film evenzeer van toepassing. Ook filmmaker Majidi verdient een groot compliment, omdat hij de focus voortdurend bij het centrale thema weet te houden (onderlinge band te midden van armoede) en hij de toon van de film op geen moment sentimenteel laat worden. Ik heb al twee films uit Iran in mijn top-10 staan, maar eigenlijk hoort deze daar ook in thuis. Want het is waarlijk een juweeltje.

Mijn tweede Iraanse film, waarmee het land bij mij haar plaats behoudt als hoogst gewaardeerde filmland met een gemiddelde van 4,5*, wie had dat nou gedacht. Buddha Collapsed Out of Shame (2007) is de andere Iraanse film die ik gezien heb, ook met kinderen in de hoofdrol. Die film is goed als sociale cinema, deze is het vanwege de hoge filmische kwaliteit. En Le Passé (2013), van de hand van een Iraanse regisseur, mag er ook wezen. Waar andere films floppen vanwege het flinterdun verhaal weet deze film juist met de eenvoud te boeien. Weer bewijst een regisseur dat je ook met een laag budget een goede film kunt maken, en dat je daar ook helemaal geen ingewikkeld plot voor nodig hebt. De cinematografie is sterk, de hele film straalt een heerlijke rust uit, en de band tussen broertje en zusje komt zo de huiskamer binnen, en dat met nauwelijks dialogen. Een klein pareltje inderdaad. Qua sfeer en stijl kun je het zo vergelijken met The Spirit of the Beehive (1973), daar heeft het erg veel raakvlakken mee (cinematografisch, eenvoud, stijl, chemie, kinderen in de hoofdrol, rust, weinig dialogen, sfeer, etc.). Gezien de vele raakvlakken vraag ik me af of Majid Majidi niet de Iraanse tegenhanger is van de Spaanse regisseur Víctor Erice. Ik ben in ieder geval benieuwd geworden naar de rest van zijn oeuvre. Deze film kent overigens een 'vervolg' (van de hand van een andere regisseur): Hayat / Children of Heaven 2 (2005) - Filmaffinity.com. 4,5*

Ik had hier toch meer van verwacht. Ik had toch wel wat moeite met de authenticiteit van de film. Het kwam me iets te geforceerd over allemaal. Wat druiperige ogen, liefst in close-up, redelijk sentimenteel allemaal. Ik vond het acteerwerk van de kinderen ook vrij weinig naturel. Nuja, dat kan je hen niet verwijten natuurlijk. Het waren niet echt acteurs, maar toch, de beleving was toch anders voor mij. Inhoudelijk wel triest. Veel gedoe voor een paar schoenen, maar voor mensen uit derdewereldlanden is het vaak bittere realiteit. Een interessant verhaal, dat zeker, al had ik vooral moeite met de manier waarop het soms gebracht werd. Neem nu ook die schoen die in de goot verdween. Dat meisje miste keer op keer net de schoen. Had ze nu gewoon een meter verder gelopen ... Het einde is zo'n typische feel good. En dat werd dan nog extra aangedikt met het feit dat hij eerst niet mocht meedoen. Dan veel focus op zijn gezwoeg tijdens de wedstrijd. Wordt hij toch wel niet neergelegd zeker door een onsportieve tegenstander? Om dan uiteindelijk, als het kalf eigenlijk verdronken was, toch nog op heroïsche wijze de zege binnen te halen. Bah!