Judy (2019)

Zellwegers vertolking als Judy Garland doet in erg veel opzichten denken aan die van Michelle Williams met een Emmy bekroonde rol als Gwen Verdon in Fosse/Verdon. Zellweger van een afstandje precies op Judy Garland in een bravoure-vertolking waarin ze alle liedjes zelf zong. Zellweger klinkt niet als de Garland die wij kennen, maar deze biografische film betreft haar laatste levensjaren waarin haar stem, als gevolg van haar enorme onzekerheden en de door MGM-studio's veroorzaakte verslaving aan pillen, behoorlijk is verzwakt. Zellweger compenseert haar tekortkoming als zangeres met dezelfde passie en emotie die Garland zo legendarisch maakte. Zelfs Liza Minnelli waagde zich nooit aan een vertolking van 'Somewhere Over The Rainbow', dus het is niet zo vreemd dat Zellwegers interpretatie van Garlands signature tune al geruime tijd onderwerp van discussie is. Mijn inziens raakt Zellweger de essentie van het lied, maar legt ze ook de getormenteerde ziel van de tragische held Judy Garland bloot. Zellwegers spel oogt soms wat mechanisch, maar ook dat lijkt te passen bij de rol van een diva die krampachtig probeert nog iets van haar sterrenstatus levend te houden. Scenarist Tom Edge blinkt uit in de compacte, maar effectieve flashbacks naar 1938 en maakt daarin op pijnlijke wijze duidelijk hoe Garland slachtoffer werd van een studio-systeem dat enorm hoge eisen stelde. Richard Cordery imponeert als Louis B Mayer, een meester-manipulator die op meedogenloze wijze inspeelde op Garlands onzekerheden, maar haar ook het gevoel gaf bijzonder te zijn. Zijn scènes met Darci Shaw als de jonge Judy zijn onvergetelijk. Een wat deprimerende film, maar het goede spel maakt veel goed, evenals het ondersteunende werk van Phil Dunster en Andy Nyman in een hartverscheurende scène die duidelijk maakt waarom Judy zo geliefd is in de LGBT-gemeenschap.

Ik ben eigenlijk nogal pissig dat deze biopic in feite alleen gaat over de teloorgang van Judy Garland, terwijl zij zulke prachtige films heeft gemaakt als The Wizard of Oz (1939), Meet Me in St. Louis (1944), Easter Parade (1948) en A Star Is Born (1954). De begindiscussie bij dit topic ging over de vraag of het wel de juiste keuze is geweest om Renée Zellweger te casten als Judy Garland. Mijn antwoord op die vraag is “ja”. Op basis van de films van Garland, die ik gezien heb (een 12-tal), kom ik tot de conclusie dat Zellweger een levensechte Garland neerzet inclusief haar humor, haar nukken en haar vertolkingen van de liedjes (al zijn de originele uitvoeringen uiteraard beter). Al met al vind ik het een boeiende film. Maar ik blijf het jammer vinden dat wij het moeten stellen met een handvol flashbacks wat Garland’s beginjaren en haar relatie met media mogul Louis B. Mayer (MGM) betreft. Die coming-of-age periode verdient meer aandacht en wellicht zelfs een heel eigen film.

“I love you all. You won't forget me, will you? Promise you won't.” Renée Zellweger is weergaloos als Judy Garland, en in deze film zie je op wat voor manier Hollywood en alles wat erbij komt kijken een jong meisje helemaal op kan slokken (en uit kan spugen wanneer het wil). De eerste scene tussen Garland en studiobaas Louis B. Mayer is hier al een goed voorbeeld van. Het is jammer dat het script veel steken laat vallen, en er zitten veel momenten in de film dat het ook gewoon saai is. Judy Garland moet een zeer interessant leven hebben geleid, maar hier krijg je alleen het begin en einde te zien. Een recensent omschreef de film met de volgende zin, “If you didn’t know anything about Judy Garland before this movie, you still don’t.” Hier sluit ik mij bij aan, en dat is best wel dodelijk voor een biopic.