Hôhokekyo Tonari no Yamada-kun (1999)

Toch wel weer een heel stuk beter dan Pom Poko, maar zeker geen meesterwerk. Allereerst de animatie. Hoewel het er erg simpel uitziet is het prachtig gedaan. De simpele animaties geven de goede sfeer neer van een simpele familie. Daarnaast heb ik ook genoeg moois in die simpele animaties gezien. Af en toe komen er erg mooie shots voorbij. Toch wel heel anders dan je van Ghibli gewend bent, maar het pakt zeker goed uit. Simpel maar toch ook erg complex, erg goed gedaan. Daarnaast is ook het geluid noemenswaardig. Dit is prachtig vormgegeven. Overal hoor je wat, van vogels tot voorbij rijdende auto's. De prachtige muziek ondersteund het geheel ook goed. Verhaal is niet echt aanwezig in The Yamadas, het is een greep uit het alledaagse leven van een doodgewoon gezin. De strubbelingen met het dagelijkse leven, en de onderlinge relaties zijn erg herkenbaar en brengen daarom ook wel een lach teweeg juist omdat het zo herkenbaar is. Daarnaast is het gezin ook wat abnormaal, dit is leuk om het geheel wat kleurrijker te houden, maar werkt nooit even goed. Het eerste uur is erg sterk, maar helaas zakt het in het laatste half uur wat in. Komt ook omdat het net wat te lang duurt allemaal. Het is niet echt interessant genoeg om de gehele speelduur mee te vullen. Datzelfde probleem had Pom Poko ook. Het einde maakt dan wel weer erg veel goed, en laat je toch met een erg goed gevoel achter. De moraal was gelukkig nergens echt storend. Een erg warme en leuke film, die net wat te lang duurt en daardoor de aandacht niet echt kan vasthouden.

Zoveel beter bij een nieuwe kijkbeurt. Minimalistische animatie, waardoor alles meer tot zijn recht komt. Een familie waarin het soms zwaar botst, maar die samenhangt met liefde. De vele 'verhaaltjes' schetsen een leefwereld waarin die conflicten en verzoeningen hand in hand gaan. Het is net door die vele herkenbare dingen weer te geven en geen groot drama dat het beeld van de liefdevolle familie zo sterk en herkenbaar maakt. Het gaat meestal over vele kleine dingen en soms gaat de fantasie dan wel eens op hol. Om telkens weer in een warme thuis te landen na een vlucht op de wolken.

Ghibli. Niet de eerste Ghibli-film die me teleurstelt, en ik denk ook niet dat het mijn laatste gaat worden. Toch moet ik wel zeggen dat deze specifieke film anders is dan de meeste Ghiblis die ik heb gezien. Geen fantasiewezens die hier de primaire focus krijgen, maar een gestoorde familie waarvan ieder lid op z'n eigen manier uniek is. Ik vond dat de film nog best aardig opende en direct een redelijk aparte manier kent van animeren. Op het eerste gezicht ziet het er namelijk niet uit, maar regisseur Takahata laat op een goede manier zien dat schijn bedriegt. Er zitten een hoop prachtige beelden in deze film, met getekende details waar hedendaagse animatoren u tegen mogen zeggen. De stemmencast is dan weer heel vervelend, en maakt de boel wat mij betreft alleen maar ongemakkelijker. Nu heb ik van nature ook weinig met dit soort personages. Drukke, energieke verschijningen die door dwaas te doen een reactie van de kijker proberen te trekken. Uiteraard dolkomisch bedoeld allemaal, maar ik heb er gewoon helemaal niets mee. Ondanks dat het voor een tijdje aardig wegkijkt begon ik me erg te vervelen nadat de eerste 30 minuten voorbij waren gegaan. Een duidelijk verhaal zit er niet in, veel wordt via animatie een betekenis gegeven. Dat werkt voor een halfuur, maar ik zie uiteindelijk toch liever een wat duidelijkere lijn. Het mag deze film wel onderscheiden van andere animaties, mij overtuigt het gewoon niet. Geen slechte film, die enkel en alleen voor de animatie deze score krijgt. Ik heb gewoon niks met de studio, en ik zie vanaf nu ook weinig reden om mijn tripjes door Ghibliland voort te zetten. Had misschien ook al eerder moeten gebeuren, maar nu is echt alles van de lijst. Voorlopig. Ik denk dat ik mijn hoop er gewoon voor moet opgeven.