Sullivan's Travels (1941)

Geweldige comedy, jammer dat deze film niet zo heel bekend is, want wat kunnen huidige films hier toch nog een hoop van leren. Aan de ene kant heel doordacht, maar aan de andere kant toch ook heel slim, Sullivan's Travels bevat het allemaal. Opvallend was dat het tempo van de film, in tegenstelling tot veel films uit die tijd, onwijs hoog ligt. McCrea speelt de sterren van de hemel in deze veelzijdige comedy. 4*

"There's always a girl in the picture." Amerikaanse komedie die af en toe neigt naar metacinema, maar uiteindelijk vervalt in redelijk simpele satire. Een Hollywood regisseur wil plotseling een meer realistische en sociaal relevante film maken, in plaats van het gewoonlijke escapisme. Hij kiest voor een 'method'-aanpak en vermomt zich als zwerver om zo de omstandigheden van de marginalen van dichtbij onder de loep te nemen. Wat volgt is bepaald geen 'Grapes of Wrath', integendeel. Veel slapstick en andere flauwe grappen. De avonturen van Sullivan zijn doorlopend voorzien van een komische ondertoon. Het komt over als een nogal warrige roadmovie met een onduidelijke boodschap. Veronica Lake is wel een mooie verschijning en werkt goed samen met McCrea, maar slaagt er niet in extra diepgang te geven aan het oppervlakkige verhaaltje. Gelukkig schiet het niveau in het laatste halfuur toch de hoogte in en zie je voor het eerst een meer serieuze en oprechte poging om het thema aan te kaarten. Of de moraal "escapisme boven realisme" vandaag de dag nog enige waarheid bevat zal weliswaar verschillen van persoon tot persoon.

Joel McCrea speelt een regisseur die twijfelt of hij populaire komedies wil maken of sociaal drama met een boodschap. Hiermee lijkt hij op Preston Sturges zelf, die erin slaagt deze twee met elkaar te verenigen. Qua komedie zijn er frenetieke screwballdialogen, fysieke komedie met achtervolgingen en gevechten, een beetje slapstick en grapjes met het geluid. Wanneer hij hoest, hoor je het briesen van een paard. Qua sociaal drama is er de levensstijl van de landlopers, maar vooral de ongelijke behandeling van rijk en arm in een rechtszaak. Sullivan komt pas echt in de problemen in het tweede bedrijf; daarvóór weet je dat hij elk moment terug kan naar z'n bevoorrechte leventje. Wendingen in de intrige komen er via een persoonsverwisseling en een herkenning. Veronica Lake verschijnt ten tonele als een manic pixie dream girl. Terwijl hij daar in slonzige kleren zit, verschijnt een bloedmooie vrouw die niet meer van z'n zijde wil wijken. Algauw blijkt ze echter gewiekst te zijn. Haar transformatie van glamoureuze schone naar boefje is geslaagd. Frail en beazel zijn slangtermen voor vrouw. Edith Head ontwierp kleren om Lakes zwangerschap te verhullen. Er zijn ook leuke nevenrollen: Eric Blore als de dienaar, en Almira Sessions als de lustige weduwe. Het is stijlvol in beeld gebracht, met gebruik van schaduwen en spiegels. Een mooi beeld is wanneer hij z'n landloperspak net aangetrokken heeft met z'n luxueze interieur op de achtergrond. Wanneer de trein rijdt, zie je dat het een stilstaande wagon is voor een scherm met een achterwaarts bewegende achtergrond, maar maakt het niet minder leuk. Het hele idee wordt samengevat in het beeld van de lachende toeschouwer met het rotte gebit: een onschuldige komedie kan mensen helpen om hun dagelijkse leed even te vergeten.