Spider-Man (2002)

Nu voor de vierde keer gezien in de loop der jaren, en ik begrijp nog steeds niet waarom hier een reboot van nodig was. Plot, personages, cast, FX, tempo, Willem Dafoe als onaangename schurk, hilarische bijrol van J.K. Simmons, alles nog steeds tiptop. Hoogstens mis ik de voor Marvel karakteristieke "meta-humor" (bijvoorbeeld wanneer personages door de plot of door zichzelf worden gerelativeerd of belachelijk gemaakt, hetgeen hier nog veel minder gebeurt), maar verder is dit toch een degelijke en sympathieke superheldenfilm, inclusief de krachtige mantra "With great power comes great responsibility" en grappige kleine rolletjes voor Bruce Campbell, Octavia Spencer en een schier onherkenbare Elizabeth Banks.

Ik had verwacht dat deze superheldenfilm de tand des tijds niet helemaal zo doorstaan. En eerlijk is eerlijk, de effecten zijn zeker niet moeders mooiste meer, de CGI Peter Parker is af en toe net een tekenfilmfiguurtje. Echter, dat zijn in principe álle figuren in deze film. Ik heb stiekem enorm genoten van kijken naar alle figuranten en bijrolacteurs, die zó over de top dom spelen, dat het leuk wordt. Die New Yorkers op de brug - een scène die in de film is gestopt na de aanslagen van 11 september - zijn nogal tenenkrommend, maar als je goed oplet zijn eigenlijk alle figuranten enorm idioot. Neem het moment dat Peter Parker de bus instapt en iemand een propje naar z’n hoofd gooit, waarna iedereen in een deuk ligt. De pestkoppen, de zakenmannen, het publiek bij die ballonnenshow; Raimi lijkt iedereen de regieaanwijzing ‘doe maar meer’ te hebben gegeven. Die regieaanwijzing is ook zeker gegeven aan Willem Dafoe en JK Simmons in twee lekker memorabele rollen. Eigenlijk zonde dat Dafoe grotendeels een dom Power Rangers pakje draagt, zo’n kop moet je nooit verbergen. Het is jammer dat met deze kleurrijke figuren de hoofdpersonen Peter, MJ, Harry en oom Ben en tante May enorm saai en kleurloos zijn. Jammer genoeg krijgt het jonge trio in de vervolgfilms steeds meer screentijd met hun driehoeksverhouding. Dan had ik toch liever meer Simmons, meer Dafoe of meer Bruce Campbell gewild. Tussen deze erg leuke en erg suffe elementen zit de actiescènes en bijbehorende VFX: soms lelijk en gedateerd, maar soms nog steeds enorm effectief. Maar goed, dat Raimi weet hoe hij een camera moet laten bewegen wisten we natuurlijk al sinds 1981. 3,5 sterren.

Spider-man Hij mag dan aan de drempel staan van wat tegenwoordig de grootste en populairste component van mainstream blockbusters is geworden; de herziening van Spider-man legt vooral de kinderziektes bloot waar pionierende films wel vaker schuldig aan zijn. Want ook al vormt Sam Raimi’s trilogie samen met een handvol anderen de heropleving van het superhero-genre, de verfijning is er nog ver te zoeken. Temidden van veel bombast (boven choreografie) is de vertelling zowel qua script als uitvoering op geen greintje subtiliteit te betrappen. Opvallend verjaarde CGI, schaamteloos melodramatische platitudes, hapklaar geserveerd plot en knullig acteerwerk vormen de boventoon en hoewel er af en toe wel een aanstekelijke glimp van de comic-oorsprong in verwerkt zit, het krijgt nooit de ruimte om qua sfeer boven zijn gebreken uit te stijgen. Absolute dooddoener is de villain. In burger al overdadig bijeen geschmierd door Defoe; als de Goblin - zelfs voor die tijd - onvergeeflijk lelijk vormgegeven. Afgaande op mijn originele stemmen, moet deel twee de verfijning wat beter beheersen, maar van deze blijft bij herziening helaas weinig goeds over. De opvallend hoge score vormt een versteend bewijs dat het destijds als een frisse wind in een verstoft genre beleefd werd; 20 jaar later is het moeilijk door de knulligheid en banaliteit heen te kijken. 1,5*