Per un Pugno di Dollari (1964)

Het startschot van de spaghetti western, enkele carrières en de Man with No Name, maar meer dan een losse flodder kan ik er inmiddels niet meer van maken. Welke taal je ook draait, de dubs zijn vreselijk en dat wordt nog wat erger omdat de film ook niet erg zwijgzaam is en de dialogen van zichzelf al doorgaans houterig van aard zijn. Bijzonder weinig aan en met het hysterische gelach en het jammerende kind zelfs behoorlijk irritant. Daarmee is de cast er meteen aan voor de moeite. Het is eigenlijk alleen wanneer de heren in stilte voor hun uit staren en Leone z'n close-ups van stal haalt om hun ongure koppen in vol ornaat te tonen, dat ze tenminste nog een beetje indruk maken. Verder valt er niet veel te beleven aan deze Rojos en Baxters. Met een doorhakkelend verhaaltje komt er ook niet veel terecht van een zwetend sfeertje en Morricone's bijdrage is op z'n sterkst wanneer het rustig van leer trekt en het meer in het teken van een specifieke scène wordt gebruikt. Geen punten van mij voor de keren dat het gaat dartelen en dat jolige fluitje wordt ingezet. Eastwood krijgt er dan wel een paar. Geen fan verder, maar vanaf het gedoe met de ezel heeft hij met z'n norse blikken, de sigaar en de poncho wel de nodige uitstraling te pakken. Zijn rol in het kapittel tussen twee kampen levert geen boeiende middendeel op, maar tegen het einde, waar Leone's stijl het beste tot z'n recht komt, leeft het toch nog op. Laat dat dan maar het houvast voor het volgende deel zijn.

Persoonlijk vind ik deze net iets minder dan de twee die zouden volgen. Dat komt voor een gedeelte door het missen van Lee Van Cleef, maar het zit hem in meer dan dat. De sfeer komt net iets minder over en Eastwood raakt wel heel gemakkelijk alles en iedereen die op zijn pad komt. Daarnaast laat Leone een aantal scenes wat te lang doorlopen, zoals de scène waarin het goud van de cavalerie word gestolen, maar ook de shootout op het kerkhof. Toch blijft dit, heel erg geholpen door de soundtrack, een erg vermakelijke Western.

Per un Pugno di Dollari Het eerste deel uit Sergio Leone's “the Dollars” trilogie. Voor mij de minste film, maar Per un Pugno di Dollari heeft genoeg sterke punten voor een sfeervolle Western. Eastwood, Koch, Volonté, de fantastische muziek, de lang uitgerekte scènes, weinig dialoog etc. Films van Leone kun je er meestal zo uitpikken, en het is iedere keer weer een feest van herkenning.