L'Armée des Ombres (1969)

Lichte tegenvaller, deze film over verzetstrijders van Melville. In sfeer is het een sobere film geworden, geen spat heroïek komt er aan te pas. Het klinische kleurgebruik van hem (grijs en vooral veel donker) doet maar saai aan, terwijl ik dat in Le Samouraï juist zo cool vond. Beetje flauw wellicht, want de insteek van de film is juist dat klinische, maar het deed me dus echt niks. Af en toe had L'armée des ombres nog wel aardige indrukwekkende scenes, maar over het algemeen kan ik niet meer geven dan een gemiddelde score.

Matige film over een aantal leden van het Franse verzet ten tijde van de tweede wereldoorlog. Vanwege het ontbreken van een duidelijke verhaalstructuur werd het geheel nogal langdradig. Desalniettemin zitten er wel een paar goeie scenes tusssen. Somber in beeld gebracht met weinig kleur.

Smullen geblazen. Verzetsdrama (met de nadruk op het laatste) zonder toeters en bellen. Wie het moet hebben van een opwindend en geromantiseerd verhaaltje met helden en zo, kan deze maar beter links laten liggen. Er zit geen greintje avontuur of glamour in de film. Melville doet het met een soort grauwe realiteit van enkele schaduwen die hun lot al hebben geaccepteerd. Opererend in bleke, vale kleuren die elkaar uitsluitend het hoognodige vertellen. Zoals bij de kapper. Af en toe dat Melville een kalme voice-over inzet om de versteende mentaliteit van Gerbier te accentueren. Ventura's ijzige blikken en hardvochtige beslissingen doen de rest. De scène met de verrader gaat door merg en been. Praktisch en doelmatig. Dan maar met een doekje. Melville neemt de tijd voor deze ijskoude wereld, z'n enscenering is imponerend (het stoeltje heeft niet voor niks de poster gehaald) en de timing van de verder best fraaie muziek is perfect. Als het hachelijk wordt is het stil en zo staan ook bij de kijker alle zintuigen op scherp. De reactie van Mathilde wanneer ze hoort over Lepercq, zegt alles over deze ingetogen, sobere parel.