Serendipity (2001)

Tja... de hoofdpersonen ontmoeten elkaar en brengen één avond samen door, en daarna blijven ze járenlang naar elkaar smachten – is dat romantisch of pathologisch? In de tussentijd volgen we van ieder de eigen levenswandel, en daarbij heeft John Cusack het voordeel van de aanwezigheid van de welbespraakte en verstandige Jeremy Piven en de bijzonder geestige Eugene Levy, terwijl Kate Beckinsale opgescheept zit met een eclectische muzikant die me deed denken aan een goed gevulde Heath Ledger. Tussendoor zijn er nog wat bespiegelingen over noodlot, toeval en bestemming, maar om nou te zeggen dat ze daarmee de diepte in gaan – nou nee. Maar waar ik pas ècht een vieze smaak van in mijn mond krijg is hoe de prachtige Bridget Moynahan, Cusacks mooie en lieve vriendin, zonder dat ze ook maar iets fout heeft gedaan (behalve dan zíjn vriendin te zijn in plaats van de mijne), zomaar –en off-screen!– uit de film wordt gegooid, alleen maar omdat het volgens het script de bedoeling is dat Cusack op het einde zijn Grote Onbekende Liefde terugvindt – en dan moet Moynahan ook nog eens het instrument van hun scheiding (het boek van Marquez) aanleveren! (Ook Beckinsale's vriend moet de film via de achterdeur verlaten, maar die krijgt van de scriptschrijver dan in ieder geval nog een zeker egocentrisme in de maag gesplitst.) Zulks gebeurt wel vaker in romcoms (van His girl Friday tot Something's gotta give), en ik weet wel dat ik het allemaal niet zo serieus moet nemen, maar als ik word geacht wèl van liefdesgeluk te genieten maar níét op liefdesverdriet te letten voel ik me toch niet helemaal serieus genomen. Dat de film ondanks alles toch niet eens zó'n beroerd gevoel bij mij achterlaat heeft naast de twee sympathieke acteurs alles te maken met het prachtige nummer waarop Jonathan en Sara tijdens de laatste scène elkaar terugvinden : Northern sky van Nick Drake – bijna een mooier nummer dan de film verdient.

Een typische vrouwenfilm, erg saai en zeemzoet wat mij betreft.

Altijd weer een innemende en vermakelijke film die wat mij betreft te serieus en vooral verkeerd geïnterpreteerd wordt. Een bijzondere ontmoeting tussen John en Sara vind plaats, een moment waar de vonk enigszins twijfelend overslaat. Omgeven door twijfel en terughoudendheid, en een beetje flirtend met het lot, laat Sara het vooral op zijn beloop om zichzelf zoveel jaar later met een behoorlijke wazige vent opgescheept te zitten. John lijkt het beter voor elkaar te hebben met de lieftallige Halley, iets waar ik mij de eerst kijkbeurt ook over af vroeg wat nu slim zou zijn in het geval van John. Een last minute zoektocht van beide begint terwijl beide een huwelijk in het verschiet hebben... De gemiddelde te nuchtere droogkloot die niet in lotsbestemming of een groter geheel gelooft, zal ongetwijfeld dit verhaal dikke onzin vinden. Toch is het wat betreft minder zwart/wit dan gedacht. Lotsbestemming buiten beschouwing gelaten, zit er natuurlijk meer in het leven dan kans inschatten en berekenen en lekker bij Halley blijven. De mens is grillig, keuzes niet altijd vanzelfsprekend en heeft de mens voldoende gevoel, romantiek en fantasie om tot zulke keuzes en gevoelens te komen, zeg maar, je hart te volgen. En gelukkig maar, want wat zou het leven anders saai zijn en wat zou je jezelf als mens weinig ontwikkelen. Serendipity is meer dan vermakelijke film met twee innemende acteurs, Beckinsale en Cusack, vooral Eugene Levy als Bloomingdale's verkoper is het noemen nog waard. Verder biedt de film wat mij betreft daarnaast een prima onderlaag die gedeeltelijk speelt op dingen die 'voorbestemd' zijn en anderzijds het volgen van je hart, kortom; mens zijn.