To Catch a Thief (1955)

Degelijke, maar zeker geen meesterlijke Hitchcock. To catch a thief kijkt erg lekker weg, maar blinkt nergens echt in uit. Het verhaal speelt zich af langs de prachtige bergachtige kusten aan de Franse Riviéra. De achtervolgingsscène in het begin is de moeite waard. Robie wordt als ex-dief beschuldigd van een reeks diefstallen en gaat om zijn onschuld te bewijzen zelf op zoek naar de dief. Het plot is eenvoudig en erg spannend is het ook allemaal niet. Geen echte thriller met een Hitchcockiaans suspense, maar eerder een lauw verhaaltje dat rustig verder kabbelt. Niet de moeite om te zien? Toch wel, al was het maar omwille van de gracieuze Grace Kelly of flamboyante Cary Grant. Qua decor, cinematografie, setting en kostuums is de film prima en maakt het veel goed. Een film die hinkt op twee gedachten dus en dat geldt dus ook voor de maker ervan: omdat het net een Hitchcock is de film het voordeel van de twijfel gunnen of de film net als tegenvallend bezien omdat je van een Hitchcock net dat tikkeltje meer verwacht? Ik sluit me aan bij het laatste: kleine tegenvaller zonder echt de bocht uit te gaan.

De kat is de rode draad in Hitchcock's To Catch a Thief: een juwelendief met de bijnaam The Cat, een briefje met daarop de woorden: 'Je hebt al 8 levens verbruikt. Vergok je laatste leven niet.' en een zwarte kat die steeds door het beeld loopt of gewoon in een stoel ligt te doezelen. Ook de vrouwen hebben iets ongrijpbaars en geheimzinnigs als een kat, Grace Kelly in het bijzonder, die zich telkens weer anders kleedt: de hemelsblauwe avondjurk met voile omslagdoek die ze gracieus over haar schouder drapeert, oogverblindend, een ware Koningin. De cameo van Hitchcock ziet er erg grappig uit en komt geheel uit de lucht vallen; een kleine toespeling op The Birds? Simpele dingetjes die zo typisch Hitchcock zijn: een sigaret die wordt uitgedoofd in een eierdooier en altijd weer present: de dominante moeder. Colors by Technicolor: de kleuren zijn soms erg hard en nadrukkelijk aanwezig, de vuurwerkshow gezien vanuit de hotelkamer spant de kroon. Decadentie ten top, maar past wel in het decor van de Franse Rivièra. Over Technicolor schreef Sylvia Plath in haar semi-autobiografische roman The Bell Jar nog: I hate technicolour. Everybody in a technicolour movie seems to feel obliged to wear a lurid costume in each new scene and to stand around like a clothes-horse with a lot of very green trees or very yellow wheat or very blue ocean rolling away for miles and miles in every direction. Cary Grant ziet er wel heel erg gebruind uit, iets te lang in de zon gelegen geloof ik. Of komt dat ook weer door Technicolor? Als geheel oogt de film als een vroege James Bond film. Mooie scène wanneer Grace Kelly in haar cabrio, Grant naast zich, door de straten van Monaco scheurt en daar zichtbaar van geniet. Deze scène werd door Paul Verhoeven als hommage nog eens overgedaan in De Vierde Man, maar nu met Jeroen Krabbé en Renée Soutendijk.

Cary Grant was gestopt met acteren maar liet zich door Alfred Hitchcock overhalen om de hoofdrol te spelen in deze luchtige, maar tamelijk oppervlakkige romantische komedie met een vleugje mysterie. Grant speelt een voormalige juwelendief die allang een punt heeft gezet achter zijn criminele verleden, maar toch als hoofdverdachte wordt gezien na een nieuwe serie juwelendiefstallen. Ironisch genoeg kan hij zijn onschuld alleen maar bewijzen door zijn afgezworen vaardigheden opnieuw in te zetten en de echte dader te betrappen. Ondertussen heeft hij een affaire met Frances Stevens [Grace Kelly] en krijgt hij hulp van H.H. Hughson [John Williams]. Robert Burks won een Oscar voor zijn camerawerk en mede daardoor steelt Grace Kelly - in de schitterende kostuums van Edith Head - de film. Grant had het zo naar zijn zin dat hij nog 8 jaar aan zijn acteercarrière vastplakte.