The Slumber Party Massacre (1982)

Een horrorfilm over een aantal tienermeisjes dat een pyamaparty organiseert, met een scenario geschreven door een vrouw en een vrouwelijke regisseur. Beide dames schijnen licht feministische trekjes te hebben en dus is het volstrekt logisch dat de tienermeisjes tijdens het douchen vertellen over hun plannen voor het weekend, terwijl de camera de naakte lichamen in close-up filmt, beginnend met de rug, dan pannend naar het achterwerk. En precies volgens de aanwijzingen van regisseur Amy Jones draait de dame in kwestie zich uiteindelijk nog eventjes om voor een titty-shot. Er loopt overigens iemand rond die een hoopje tieners afslacht met behulp van een boormachine. Een echte flutfilm waar, behoudens de eerder genoemde observaties, werkelijk geen goed woord over valt te zeggen. Ironisch genoeg ronduit slaapverwekkend.

Overdreven krolse highschool meisjes in ontklede toestand en in lingerie. Bronstige jongemannen die door ramen gluren (in de jaren 80 werd dat gedrag nog niet bestraft. Heerlijke tijden). Een ontsnapte seriemoordenaar die zich met een bewonderenswaardig staaltje method acting onderscheidt en zich al borende een weg baant door highschool vlees. De ingredieënten zijn basaal en vertrouwd en bieden een fijne mix van (naakte) bevalligheid die de voyeuristische driften van de kijker bedienen en splatter en gore. Het is bijna niet te geloven dat gezien het hoge exploitatiegehalte van de film, twee vrouwen verantwoordelijk zijn voor het creatieve proces. Amy Holden Jones is de regisseur en schrijver. Rita Mae Brown (politiek activiste, lesbienne en romancier) schreef met haar mee. Het wordt allemaal al begrijpelijker als je weet dat Roger Corman bij het project betrokken raakte en enige compromissen en concessies eiste. Toch blijft de vrouwelijke inbreng herkenbaar in zelfspot en in een lichtelijk feministisch getinte stuwing die af en toe opborrelt maar niet storend werkt. The Slumber Party Massacre wijkt af van veel andere slashers. De film werkt niet met een whodunnit-principe, maar geeft zijn antagonist meteen een gezicht en een identiteit zonder daar verder iets mee te doen. De killer is gewoon een werktuig dat net als de andere mannen in de film een middel is om een verhaal te vertellen. In het middelpunt staan heel prominent de dames. Ondanks dat ze hier en daar wat blote huid moeten laten zien, vertegenwoordigen zij het dominante geslacht. De film speelt heel plezierig met de clichés van het slashergenre, kopieert flink van de grote voorbeelden en doet dat met een behoorlijke knipoog. The Slumber Party Massacre neemt zichzelf niet serieus maar schiet daarin niet door. De film wordt ondanks het matige acteerwerk, het voorspelbare verloop en de superflauwe showdown nooit een lachwekkend slechte lowbudget film. Met dank aan de creatieve vrouwelijke inbreng, denk ik.

Daterend uit de zgn. golden age of slashers is dit een film waarin een aantal elementen misschien eerder toevallig op hun plaats vallen. Maar wat resulteert in een prachtexemplaar van het slashergenre. Ook wel omschreven als een crypto-feministische slasher omdat het geregisseerd en geschreven is door dames Amy Jones en Rita Mae Brown. Brown heeft het script aangeleverd als een tongue in cheek parodie op het genre waarbij ze zich wilde afzetten tegen geweld dat vrouwen te verduren hebben. De studiobazen hebben er echter een straight forward slasher van willen maken. Hierdoor zien we effectief een straight forward slasher maar een aantal momenten met zwarte humor zijn er duidelijk niet uitgefilterd. Heerlijke combi. En dan is er nog de input van ene Roger Corman die omwille van de kijkcijfers voluit voor exploitation ging en aanstuurde op heel wat naaktscenes (tot ergernis van de betrokkenen op de set). Wat een combi. De muziek is van Ralph Jones, broer van de regisseur, en houdt qua sfeer het midden tussen cheesy en creepy. Gecomponeerd en uitgevoerd op een Casio synthesizer. Heerlijk. Mijn oudere broer had in de eighties ook zoiets in huis. Dat kostte behoorlijk veel geld voor wat je er uiteindelijk kon uitkrijgen. Maar uiteindelijk schept beperking ook wel mogelijkheden. En dat geldt ook voor deze low budget film in het algemeen. De gore is gedoseerd en maakt indruk. De acteerprestaties zijn eigenlijk prima voor wat het zijn moet. Het gaat nu eenmaal niet om high level drama maar om basic scream.