Phantasm IV: Oblivion (1998)

Deel vier pakt het qua verhaallijn anders aan en verweeft het verleden met het heden en zorgt wat dat betreft voor een andere soort feeling dan de andere twee vervolgen. Het desolate gevoel komt goed terug in de film en dat maakt de film ook makkelijk kijkbaar. De nadruk op de horror is helaas wat verminderd en het wordt allemaal veel te uitleggerig, het mysterieuze van vooral het eerste deel is verdwenen en dat is toch ietwat jammer. Echt slecht vind ik de film gelukkig niet en na vier Phantasm films kan ik ook zeggen dat ik het niet geweldig vond, maar nergens ook barslecht. Wat dat betreft heeft Coscarelli toch een redelijke filmreeks neergezet. 2,5*

Geen irritant jongetje meer, wel een serieuzere toon, wat dat betreft ligt het weer dichter bij het eerste deel. Toch zit er nu veel te veel uitleg in, die dan steeds weer nog meer vragen oproept. Verder zien we Scrimm ook te veel en lijkt Coscarelli het ook niet helemaal meer te weten hoe het verhaal nog verder uit te persen. Het uitgangspunt blijft leuk, evenals Bannister, en horrorsequels kunnen er nooit genoeg zijn, maar erg overtuigend is het al lang niet meer.

Het vierde deel maakt duidelijk dat de rek er echt volkomen uit was, waardoor regisseur Don Coscarelli er vooral een verwarrend en gehaast geheel van maakt. Het verleden en het heden worden op onhandige manier met elkaar verweven en de horror oogt een stuk kleinschaliger dan de voorgangers. Natuurlijk is dat gekomen door de vermindering van het budget, maar juist in zo'n geval moet je als regisseur creatief met je middelen omspringen. Dat mis ik in deze film, waar eigenlijk in geen enkel opzicht meer plezier vanaf straalt. De praktische effecten blijven leuk en de lompe ontploffingen tussendoor zorgen voor het nodige vermaak, maar de reeks wordt per deel steeds een stukje vermoeiender om gefocust doorheen te komen. Bonuspunten voor de verkenning van The Tall Man, die hier voor het eerst een beetje achtergrond meekrijgt.