Nora Inu (1949)

Connect the dots. Zo heb ik de film vooral ervaren. Rechercheur verliest z'n pistool, moet het terugvinden. Daarvoor moet hij langs verscheidene stationnetjes die hem steeds dichter bij z'n doel brengen. Het is allemaal zeer nauwkeurig en verzorgd uitgewerkt, maar het maakt de film ook erg saai bij momenten. Sowieso een aantal scenes die sterk ingekort mochten worden (die baseball wedstrijd?). Waar Kurosawa wel redelijk in slaagt is z'n setting, toepasselijk ook want ik heb denk ik vandaag makkelijk evenveel zitten zweten dan de personages in deze film. Wel jammer dat Kurosawa erg expliciet is, personages hebben het constant over de warmte en het weer ... mocht iets subtieler verwerkt worden. Tot mijn verrassing heb ik Mifune niet eens herkend in deze film, komt waarschijnlijk omdat ik hem voor het eerst zonder baard zag. Shimura herkende ik wel, heeft een fijn airtje en is makkelijk de beste acteur in deze film. Visueel wist het me niet te boeien, de soundtrack vond ik bij momenten erg vervelend. Het resultaat is een film die best wat luchtiger en vlotter had mogen zijn, want een basic verhaaltje als dit boeit geen twee uur. 1.5*

Ja, dat is het jammere van wat later op een site als deze arriveren, dan kan het gebeuren dat iemand al een bericht heeft geplaatst waar ik het ongeveer 110% mee eens ben, zoals hier het geval is met [user=38215]NarcissusBladsp.[/user] die op 28 mei 2007 al het gras voor mijn voeten heeft weggemaaid. (Helaas zal hij dat vermoedelijk nooit te weten komen omdat hij dit forum al bijna zes jaar niet meer bezocht heeft.)         Zijn 5* is misschien wat hoog ingezet, maar aan de andere kant: die eindeloze zoektocht langs kroegen, bordelen en goedkope logementen, het contrast met de gezelligheid en huiselijkheid bij Sato, die dialogen over "dirt breeds evil" en "there are no bad people, only bad environments", het spel van de verkrampte Mifune tegenover de ontspannen maar wel degelijk gefocuste Shimura, de hele sfeer van die onderbuik van de "après-guerre"-samenleving, dat onhandige gevecht op het einde (net zo onhandig als in Drunken angel uit het jaar ervoor en Rashômon uit het jaar erna, kennelijk wilde Kurosawa het gebrek aan glamour van zo'n gevecht benadrukken), de manier waarop de moraal dat Mifune net zo makkelijk de andere kant had kunnen kiezen hier wordt verbeeld – al die elementen wegen voor mij toch wel zwaar in mijn waardering. Misschien dat een volgende kijkbeurt nog een verhoging in mijn score zal brengen, want dat verdienen de verschillende expliciete èn impliciete lagen in deze film wel.

Aardge Kurosawa die op sfeer, beelden en vermaak beduidend beter scoort dan op psychologisch en dramatisch vlak. Dat laatste is wel aanwezig en ik zie ook wel wat Kurosawa wil met het tonen van schuldgevoel, maar ik geloofde de prent geen moment. Deels zal dat een culturele kloof zijn, maar deels ook het theatrale spel van Mifune. De beste man kan best wat, maar deze stijl is erg ongeschikt om de psychologische diepte in te gaan. Wel verder fijn als vermaak. Het eerste uur schiet echt voorbij (mede door de snedige montage) en het tweede uur is goed te doen, ondanks lange scènes zoals in dat basketbalstadion. Maar verder vooral met al die schaduwen visueel prima, de beelden van het nachtleven van de anonieme grootstad (deze film kent wat Japanse huisjes soms, maar had evengoed een film uit Hollywood kunnen zijn) zijn sfeervol en Shimura heeft een mooie rol (bij hem thuis wordt het zelfs even ontroerend). Ook genig hoe het verhaal constant tijdens een enorme hitte speelt. 3,5*.