The Diary of Anne Frank (1959)

Degelijke kwaliteitsproductie, al is het wel aan de lange kant. Deze film kiest niet voor een nauwkeurige en feitelijke weergave van het beroemde dagboek maar gaat voor een meer geromantiseerde variant ervan. Het dagboek voelt daarom meer aan als inspiratiebron dan dat het letterlijk wordt gevolgd. De personage die van Anne hier wordt neergezet lijkt me vrij secuur, al is het volgens mij wel wat bewerkt zodat de film aantrekkelijker wordt (in de ogen van de makers). Als vrije interpretatie van Anne Frank is het wel een geslaagd kwaliteitswerkje geworden. Minpunt vond ik wel de lange duur, iets wat ik niet had bij Anne Frank: The Whole Story (2001) (4,5*), die net zo lang is, en de feitelijkheden uit het dagboek wel meer trouw blijft. Bovendien gaat die film, in tegenstelling tot deze, verder daar waar het dagboek stopt. Dat is wat mij betreft wel de betere van de twee, al is deze versie uit 1959 kwalitatief zeker niet onaardig. 3,5*

4 mei, de Dag van de Dodenherdenking, leek mij een geschikte aanleiding om deze Hollywood-klassieker uit 1959 nog eens te herzien. Maar jongens, ben ik vooraf geschrokken van de negatieve commentaren in dit forum. Voor de goede orde: het is nooit de bedoeling van 20th Century Fox geweest om een docudrama te maken over “Het dagboek van Anne Frank”. Dit is de verfilming van een succesvolle Broadway-show uit de jaren 50, die op zijn beurt geïnspireerd is door het dagboek. Een-op-een vergelijkingen met het originele dagboek hebben dus weinig zin. Dan kun je beter de miniserie Anne Frank: The Whole Story (2001) bekijken. Deze film van George Stevens is op zichzelf een pakkend oorlogsdrama met veel aandacht voor de onderlinge relaties en spanningen van angstige mensen, die zich amper konden verroeren en twee jaar lang onder erbarmelijke omstandigheden op elkaars lip zaten. Met niet meer dan zes, zeven weken “corona-ervaring” kan ik mij geen voorstelling maken hoe dat inwerkt op de menselijke psyche. De film werd destijds overladen met prijzen en lovende kritieken. Terecht naar mijn mening, want het is een mooie, aansprekende film, geschoten in somber zwart-wit wat erg passend is gezien de context.

Prima interpretatie van het dagboek. Het geheel had wel iets ingekort kunnen worden, tot pakweg twee uur dunkt me. Dat geldt met name voor de romantische scènes, die sowieso al net iets te Hollywood zijn. De feitelijke onjuistheden in de verfilming vind ik van ondergeschikt belang voor het verhaal en de boodschap, en stoorden mij dus absoluut niet.