The Crossing Guard (1995)

Na The Pledge en Into The Wild bewonderd te hebben van Sean Penn in de regi-stoel, nu ook The Crossing Guard geprobeerd. En ook dit is weer een behoorlijk sterke en aangrijpende film van hem. Het oogt allemaal als een recht voor zijn rape wraakfilm maar dat pakt toch uiteindelijk even anders uit. We krijgen te maken met een cynische, eigenwijze Juwelier Freddy Gale, die erg knap is neergezet door Jack Nicholson die al jaren met de trauma worstelt van der aangereden dochter. Wanneer de schuldige daarvan vrijgelaten word besluit hij alsnog wraak te nemen. De schuldige is John Booth, ook schitterend is gespeeld door David Morse, waar ik nog niet echt eerder van heb gehoord, maar hij steelt toch wel de rol en in principe is het iemand die geen vlieg kwaad wil doen. Wanneer de wraakactie van Gale mislukt, en Gale Booth drie dagen geeft, worden het wel 3 hectische en behoorlijk spannende dagen, waar Gale steeds aanklooit met zijn verscheurde huwelijk, dode dochter en zijn wraakplanning, en Booth nog wat probeert te maken van zijn 3 dagen maar ondertussen met een behoorlijke schuldgevoel zit. Het climax van de film vond ik gewoon echt een van de ontroerendste en sterkste momenten die ik in een film heb gezien en het grijpt je behoorlijk naar je strot. Je ziet maar dat wraak nemen uiteindelijk niks oplost. En dat maakt het een prachtige film van Penn in zijn beginjaren als regisseur. Al maakt ie maar heel af en toe films. Dit zou je in principe wel een tegenovergestelde kunnen noemen van Death Wish en al die andere wraak-films. 4,0*

Gemiddeld. Het eerste kwartier vertelt de situatie door beelden. Dialogen ontbreken grotendeels en het is vooral de toon die de aandacht trekt. Helaas gaat het vanaf dan al snel aan het kwakkelen. Sterke momenten worden afgewisseld met mindere momenten, en het verhaal van de dader vind ik al helemaal verschrikkelijk. Het einde belooft sterk te worden - de scène in het restaurant is magnifiek -, maar de laag sentimentaliteit is om van te kotsen. Jack Nicholson zorgt er eigenhandig voor dat de film staande blijft. Hij is bij momenten verrassend ingetogen, maar die scènes zijn veruit de sterkste. De ondersteunende cast doet het ook niet zo slecht. David Morse heeft een irritante stem, maar acteert wel goed. Ook op Anjelica Huston en Robin Wright valt niets aan te merken, al hebben zij weinig screentime. Sean Penn's regie is aangenaam. Hij laat vooral beelden spreken en zo heb ik het graag. Muzikaal is het ook allemaal in orde. De combinatie lijkt goud waard - de bittere ondertoon doet de kijker zelf ongemakkelijk voelen -, maar het sentimenteel gedrol op het einde verziekt de sfeer toch wel. 3

Zelfs nog iets minder dan The Pledge. Waar die film bij momenten nog enigszins sfeervol was, is daar hier helemaal geen sprake meer van. Penn weet wederom niet een redelijk verontrustend verhaal op een boeiende manier te vertellen. Met uitzondering van de eerste 15 minuten waarin er audiovisueel wat speels wordt geklooid houdt het de aandacht totaal niet vast. Jammer ook dat Nicholson zich niet aan de malaise weet te onttrekken, normaal gesproken toch een zekerheidje. 1,5*