Opening Night (1977)

”I thought that small talk was too small, I thought big talk was too pretentious, I thought music was noise, and I thought art was bullshit.” Geweldige film weer van John Cassavetes. Een mooi script over een actrice, die zich bijzonder veel zorgen maakt over haar leeftijd en het bijbehorende ouder worden. Doordat ze in een theaterproductie ook zo’n soort rol moet spelen, komt ze in een soort van crisis terecht. Laat zo’n rol maar over aan Gena Rowlands, want wat speelt zij hier goed. Ze geeft op geweldige wijze een performance neer, waarbij ze zichzelf zowat helemaal ten gronde richt, zwaar depressief oogt en zichzelf troost met alcohol en sigaretten. En ondanks dat blijft ze sympathiek en overtuigt ze iedere seconde dat ze in beeld is. De overige rollen, o.a. gespeeld door Cassavetes zelf en Ben Gazzara worden ook prima neergezet, maar sneeuwen lichtelijk onder bij Rowlands. Sowieso wordt er altijd goed geacteerd in de films van Cassavetes. Wat deze film naast het geweldige acteerwerk zo boeiend maakt is de dunne scheidslijn tussen het toneelstuk in de film en de werkelijkheid. Cassavetes lijkt de kijker een beetje te willen bespelen en dat is aardig gelukt moet ik zeggen. Ik had op een gegeven moment niet door of een bepaalde ruzie nu werkelijkheid was, of zich in het toneelstuk afspeelde. En dat gebeurde nog een aantal keren. Het einde van de film vond ik misschien nog wel het mooist. Het toneelstuk waarbij Rowlands dronken op het podium staat, is uitermate vermakelijk en daarnaast is de performance van Rowlands daar echt fenomenaal. Het paste ook echt bij de film en ik betrapte mezelf erop dat ik echt zat te genieten op dat moment. De film had voor mij ook niet beter kunnen eindigen. Een indrukwekkende kijkervaring dit, dat moge duidelijk zijn. 4,5*

All you have to do is say the lines clearly and with a degree of feeling... Volgens de bejaarde schrijfster (Joan Blondell) is het zo eenvoudig om de hoofdrol te spelen in haar toneelstuk. Actrice Myrtle (Gena Rowlands) heeft een andere opvatting over acteren, beïnvloed door method acting. Ze wil iets in zichzelf ontdekken waarmee ze het personage tot leven kan brengen. Door haar worsteling met deze rol vervaagt het onderscheid tussen actrice en personage stilaan. Ze blijft acteren als het doek al neer is; ze geeft commentaar als zichzelf midden in het toneelstuk. Factoren die hiertoe bijdragen zijn haar buitensporige gebruik van alcohol en tabak, haar angst om ouder te worden als actrice en dus geen jeune première meer te mogen spelen, en een dodelijk ongeval van een zeventienjarig meisje waarin ze haar jongere zelf herkent. Dit meisje verschijnt een paar keer als hallucinatie. Het toneelstuk binnen de film leren we in flarden kennen via fragmenten van repetities en premières, eerst off-Broadway en ten slotte in New York. Met hun vrije benadering van acteren en improviseren hebben Cassavetes en Rowlands een soort film ontwikkeld die het minder moet hebben van een traditionele uitgewerkte plot. Daarmee hebben ze onder anderen de samenwerking Scorsese-De Niro beïnvloed.