Martin (1976)

Bijzondere film van George A. Romero. Je zou het haast een Amerikaanse vampiertake op de Nouvelle Vague kunnen noemen. Daarbij refereert het Nouvelle Vague vooral aan de wel heel bijzondere montage en découpage. Dat dit tezamen met Romero’s bijzondere manier van shots tot leven wekken een gouden combinatie blijkt toont Martin zondermeer aan. Ook is het moderne aspect zeer fascinerend, de nachtelijke gesprekken met het radiostation en de door ervaring en spuiten wijzer geworden vampier slepen je vlot door de film. Moet ook bekennen dat dit met gemak één van de meest artistieke en psychologisch interessante horrorfilms is en één van de grootste prestaties van George A Romero.

Erg leuk filmpje van Romero van in de tijd dat hij nog wat vernieuwend was. Het tempo is vrij laag en erg veel gebeurt er ook niet, maar het is toch een fascinerend geheel doordat de vampierenfilm helemaal anders belicht wordt. John Amplas als Martin doet het hier uitstekend als wat wereldvreemde en eenzame jongen die nu eenmaal een "aandoening" heeft waarmee hij moet leven en overleven. Je zou bijna medelijden krijgen met hem. Deze poster is wel erg lelijk in tegenstelling tot mijn coole Vhs-cover.

Van Romero heb ik jaren geleden zijn belangrijkste zombiefilms gezien en ik dacht dat het daarmee wel zou kunnen volstaan. Maar deze Martin is toch wel een heel andere cup of tea. Een fascinerende mix van psychologisch drama en horror waarbij de kijker zelf maar de conclusies moet trekken waar de grenzen overschreden worden van persoonlijke verantwoordelijkheid, onwetendheid en moraal. Of de werkelijkheid van innerlijke demonen die onder de loep worden genomen. De verhaallijn kent geen enkel dood moment (mja) met karakters die mekaar uit hun kot lokken. Martin wordt schitterend gespeeld door John Amplas en zouden we nog moeten kennen van andere Romero films (maar ik herinner mij daarvan vooral zombies). Deze film is erg low low budget en dat maakt het des te indrukwekkender. Of hoe men van de nood een deugd maakt? De film heeft een gritty sfeer, met scènes in onderontwikkelde suburbs, sporadisch straatgeweld. De jaren ‘70 tijdsgeest op film spreekt me sowieso wel aan. Het ziet er allemaal wel authentiek uit en zonder flauwiteiten. De gore is van de hand van cultman Tom Savini die eveneens acteert in de film. Naast het mooie regiewerk met bij momenten prachtige fotografie van Romero en co wordt het helemaal afgewerkt door de prima muziekscore van Rubinstein. Ik vrees wel dat dit typisch zo’n film is die tussen 2 stoelen valt. Te soft voor de hardcore horrorliefhebber en te heavy voor de liefhebber van psychologisch drama. Blij deze wat onbekende parel uit het oeuvre van Romero ontdekt te hebben. Bijzonder werkje.