La Stanza del Figlio (2001)

Neemt de cineast in het eerste gedeelte van de film rustig de tijd voor de kennismaking van het gezin, met aan het hoofd Giovanni, de psycholoog, rustig, kalm en onverstoorbaar en uiterst gehecht aan zijn familie, het tweede gedeelte brengt het relaas van de impact van een familiaal drama op de andere leden van het gezin, hun uiteenlopende manier van rouwverwerking, hun frustraties en trauma's met de barsten in hun onderlinge relaties, hun schuldgevoelens.... Er zijn wel meerdere films die dit thema behandelen. Deze echter valt wel stevig op door de natuurlijke eenvoud die van de personages uitgaat bij het ondergaan van het drama, overtuigend en gelovenswaardig en zonder overdrijving. Geen traan die niet gemeend is en het is aandoenlijk de ommekeer bij Giovanni te observeren, hoe ook hij ontspoort en kraakt. Een goede regie en mooi uitgekiende montage. De scènes volgen elkaar op, zonder veel franje maar met betekenis en recht in de lijn van het verhaal.

Tegenvaller. Met La Meglio Gioventù in het achterhoofd had ik gehoopt dat dit de tweede geslaagde Italiaanse film zou zijn en dat ze in een ketting hoge cijfers zouden krijgen. Helaas kwam La Stanza del Figlio enkel bij een normale voldoende. Jammer, want de verwachtingen waren er zeker. Het voornaamste probleem dat ik heb met deze film is dat ik niet betrokken raak in het verhaal. Ik voelde op geen enkele wijze sympathie voor de personages. Terwijl Moretti alle personages zo humaan mogelijk probeert neer te zetten. Maar op 1 of andere manier wil het gewoon niet werken. De film zet een zware focus op de drama. Alles voelt zwaar aan en van luchtigheid of frisheid is eigenlijk geen sprake. Dat is opzicht geen ramp bij een dramafilm, maar als het zware sentiment niet werkt begint het wel op te vallen uiteindelijk. Een beetje luchtigheid is uiteindelijk wel gewenst dan. Het acteerwerk is best ok. Ik vond Moretti net wat te stoïcijns acteren, maar Morante en Trinca doen het goed. De psychiater-scenes waren intrigerend, maar schaars. Bovendien vond ik niet elke patiënt overtuigend acteren. Moretti slaagt erin de familie humaan neer te zetten, maar weet dit eigenlijk niet te doen bij de patiënten. Film zit voor de rest wel solide in elkaar. Menselijke personages, een goed neergezette familie en een onverwacht twistje. Het had een hoop potentie om meeslepend te zijn, maar dat wil het maar niet worden. Ik weet niet of het probleem is dat Moretti zich op de verkeerde voorwerpen focust, of dat de karakters me qua personaliteit niet meekrijgen, maar het wilde maar geen impact hebben op mij. Wel mooie beelden hier en daar, zeker de laatste minuten waren prachtige locaties. Doorgaans mocht Moretti wel wat meer gebruik maken van de Italiaanse landschappen, maar voor de rest zit het prima in elkaar. Genoeg detail, genoeg invulling. Maar het mist gewoon een impact.

Film over rouwverwerking wanneer de zoon verongelukt. Ieder overgebleven familielid gaat op zijn eigen manier met het verdriet om. Dit alles in een setting van een familiale huiselijke sfeer. Weinig spectaculair en zo voelde het ook voor mij aan. Intens en ingetogen, maar ik raakte maar niet in de film. De grote ALS-vraag wordt ook gesteld in een parallelle wereld, maar brengt weinig zoden aan een dijk. Het leven is wat het is en ieder probeert op zijn eigen manier het verdriet te verwerken. Miste misschien een beetje de balans tussen betrokkenheid en sentiment. Al bij al zeer degelijke film, prima geacteerd, vrij authentiek.