La Leggenda del Pianista sull'Oceano (1998)

Ik ben meteen voor de lange versie gegaan en persoonlijk vond ik het te lang. Het moet wel gezegd zijn dat ik helemaal geen jazz liefhebber ben. Na Cinema Paradiso wel fan van Tornatore, dus wou ik nog eens proeven van wat Italiaanse cinema. Helaas vind ik zo'n oude boot na een tijd toch wat sfeerloos in vergelijking met de authentieke straten en huisjes die je in Italië zelf vind. De film kent een aantal goede scènes maar het is te weinig en het blijft vooral erg afstandelijk. Volgens mij past Tim Roth niet echt binnen het drama genre want er is helemaal niks van zijn gezicht af te lezen, veel te koel, veel te vaag. De trompetter maakt zich dan weer schuldig aan overacting en wat scheelt er met zijn pupillen die schuiven altijd van links naar rechts. Steeds weer op en neer, zoiets heb ik nog nooit eerder gezien... Het einde liet me dus eigenlijk volledig koud ondanks dat het wel leek op bijna 3 uur karakterontwikkeling. Van piano spelen heb ik geen kaas gegeten dus of het goed of slecht was, ik zou het eigenlijk niet weten. Mijn stijl is het zeker niet maar ik heb de film toch weten uit te zitten. De film faalt dus eigenlijk heel sterk op het sentimentele vlak, of toch bij mij. De explosie van de boot is bovendien ontzettend fake. Niet zo slecht als La La Land maar meer als 2* ga ik deze ook niet geven.

Degelijk. Ondanks de lange Italiaanse titel is hier weinig Italiaans aan; of het moet de regisseur en de muziek van Morricone zijn. Dit is onvervalst Hollywood drama, vergelijkbaar met titels als Forrest Gump of The Shawshank Redemption. Het is soms op het melodramatische af en sommige ontwikkelingen zijn hoogst onwaarschijnlijk. The Legend of 1900 moet je dan ook maar beschouwen als een soort sprookje. Tim Roth zet een sterke rol neer als pianovirtuoos. Bij Pruitt Taylor Vince viel me vooral zijn oogafwijking op, al is hij verder ook niet slecht. Beetje een Tom Hanks light. Voor de liefhebbers van dit soort langgerekte sentimentele verhalen, zoals ik, valt er genoeg te beleven. Mooie setting op een soort Titanic kloon met soms prachtige decors. Jammer genoeg viel de muziek mij erg tegen. Slechts enkele originele nummers en veel eenheidsworst van Morricone. Beetje zonde voor een muziekfilm. Met een betere soundtrack had er meer ingezeten; nu blijft het op een ruim voldoende hangen. 3,5*

Film die zoekt naar schoonheid en die ook vindt. Schoonheid in de muziek, de mensen, de ontroering, de beleving, het beeld.... Mooi en spiritueel verhaal met levenslessen en -keuzes. Zo één van die film die je werkelijk vasthoudt en je af en toe doet beseffen dat hij je werkelijk inpalmt. Fijnzinnige humor, ook al is het even zwartgallig, zit er doorheen verweven en zorgt voor verluchting. Karaktersterke rollen te vinden bij 1900, Max, de muziekhandelaar...