La Dentellière (1977)

Bedankt voor de warme aanbeveling en bedankt tv5 die sinds een aantal maanden eindelijk ook de klassieke Franstalige films Nederlands ondertitelt. Isabelle Huppert imponeert (niet alleen omdat ze naakt te zien is), de rest van de cast ook overigens. En dat is ook wel nodig door de gemakkelijke thematiek en de traagheid en her en der zwijgzaamheid (ondersteund door rustige klassieke muziek) die de film typeert. Het einde is prachtig, alhoewel het effectieve eind-shot trucje al te bewonderen was in een handjevol andere Europese films. Met mijn dikke 4 sterren beveel ik deze film ook warm aan.

Het is altijd maar de vraag hoe het weerzien zal zijn met een jeugdliefde, na zoveel jaren. Is het echt iets uit een voltooid verleden tijd, of laait het vuur weer op? Dat laatste dus, in dit geval. Het aanschouwen van La Dentellière was destijds één van mijn eerste serieuze bioscoopervaringen, en sindsdien moet ik, zodra Isabelle Huppert ergens in beeld komt, steeds weer aan deze film denken. Met haar vertolking van de introverte en wat naïeve Pomme zette zij, al vroeg in haar carrière, één van haar meest memorabele filmpersonages neer. Huppert, jong als ze toen was, máákt deze film, zou je haast zeggen, maar het is natuurlijk Goretta die hier de camera richt. Waarop? Op een onzichtbaar personage eigenlijk, een film lang. Of nou ja, een oester, die even opengaat, en zich daarna weer sluit. Een vogel, die even aarzelend begint te zingen, om daarna weer in stilte te vervallen. Die camera en Hupperts performance maken dit zo ongelooflijk doeltreffend. De eenvoud en ingetogenheid van regie en uitgebeeld karakter gaan hier gelijk op. Het enige wat je Goretta kan verwijten, is dat hij uiteindelijk die 'onzichtbaarheid': dat, waar mensen altijd aan voorbij zullen lopen, dat, wat de kern van het karakter uitmaakt, lijkt te willen opheffen. Het is toch wel een serieus smetje in mijn ogen, dat François door zijn vrienden zo expliciet de mantel wordt uitgeveegd. Het geeft de film iets belerends, en dat verzwakt het drama ietwat. Maar hier staat zo veel moois tegenover, dat dit hoe dan ook een kleinood blijft. Zie de gespannen openheid van Pommes gezicht, als François voorleest uit De Maupassant: 'Net boven hun hoofd, in een van de bomen die hun schaduw gaven, zat de vogel te zingen. Ze zwegen, zodat ze hem niet zouden wegjagen.' François kan uiteindelijk zijn mond niet houden, zogezegd. Het is niet anders.

In de herhaling. De mooiste film die Isabelle Huppert gemaakt heeft? Dat zou niet eerlijk zijn, want ze heeft zoveel prachtige films gemaakt. Maar toch, maar toch.... Je kijkt niet naar een actrice, maar naar een 18-jarig meisje dat in de vernieling is geraakt. En je ziet het gebeuren. En je kunt niks doen. En het blijft nog dagenlang in je hoofd doorzeuren. God, wat een film. In ieder geval dan toch de mooiste van Claude Goretta.