Jodaeiye Nader az Simin (2011)

Een meesterlijke film! Mijn tweede Farhadi beviel me nog zo veel meer dan het toch ook niet misselijke Salesman; in Separation zijn de situaties echter nog beter invoelbaar en grijpt het verhaal vanaf minuut 1 de kijkertjes bij de strot. Een kibbelend echtpaar dat bij de rechter een scheiding af komt dwingen, dat is het startschot van een twee uur durend drama waarin de man van het stel zich vervolgens genoodzaakt ziet een verzorgster voor zijn dementerende vader aan te nemen. Deze verzorgster heeft weer haar eigen problemen en één en ander culmineert in een confrontatie met grote gevolgen. Farhadi gaat bovenop de huid zitten in een verhaal waarin waarheid, eergevoel, intermenselijke relaties, recht, ouderschap, sociale klasse en geloof allemaal hun rol spelen. Via levensechte dialogen, vaak in ruzie-achtige sfeer, geeft de film bovendien een uniek inzicht in de Iraanse maatschappij. Alle hoofdpersonen, hoe goed ze het soms ook menen, hebben daarbij hun eigen zwakheden en fouten; ze zijn feilbaar, ze zijn mens. Aan het eind van het verhaal blijven er dan ook louter verliezers over, behalve de kijker, die een waar meesterwerkje heeft mogen aanschouwen. Een prachtfilm.

Erg solide. Een film die het ook eindelijk eens waardig is om in de IMBb top 250 te staan. Dat was voor de rest ook de enige reden waarom ik de film keek, anders had ik hem eerlijk gezegd volledig over het hoofd gezien. Films uit het Midden-Oosten trekken me ook in het algemeen iets minder. Maar was uiteindelijk nog wel verrast door een sterke uitwerking in dit drama. Vooraf zat ik best tegen die 123 minuten op, maar regisseur Farhadi weet ze kundig te gebruiken, al is 123 minuten dan toch weer net iets te veel voor een film die niet veel verder verteld dan een rechtbankdrama en wat bijzaakjes. Maar de film is voor de rest erg indringend. Erg sterke ruzies voor de rest die de film ook goed boeiend houden. Ik hou er wel van, al is 80 minuten achter elkaar geruzie soms iets te druk. Je mag ook weleens een momentje rust hebben, en deze film gunt je niet veel rust. Goed, sterk acteerwerk van Moaadi. Hatami en Hosseini maken ook indruk, maar Moaadi is toch echt wel de duidelijke winnaar hier. Farhadi en Bayat vond ik wat minder. Vooral bij Bayat kon ik de uitdrukkingen niet serieus nemen. Ik vond het vaak iets te gemaakt. Voor de rest ontbreekt het de film wel een beetje aan een "wauw" gevoel. Een echte impact geeft het ook niet echt. Want ondanks een hoop geruzie ontbreekt het de film voor de rest aan wat druk en frustratie. Het is boeiend, en soms indringend, maar de impact blijft echter uit. Maar voor de rest een kundig in elkaar gezette film. Visueel lekker rauw en realistisch. Normaal vind ik dit soort simpele filmmakerij op visueel vlak niet interessant, maar hier komt het de film echt wel ten goede. 1 van de weinige films waarin het ook echt een beetje past. Maar goed, van Iran verwacht ik ook niet snel een bombastische 100 miljoen blockbuster.

Na een huwelijk van 14 jaar wil Simin [Leila Hatami] scheiden van Nader [Payman Maadi] om hun 11-jarige dochter Termeh [Sarina Farhadi] betere kansen te bieden. Nader wil echter voor zijn dementerende vader [Ali-Asghar Shahbazi] blijven zorgen en daarom geeft de rechter geen toestemming voor de scheiding. Nader is echter wel gedwongen om een Razieh [Sareh Bayat] in te huren om overdag voor zijn vader te zorgen, ook al kan hij zich dat amper permitteren. De verdwijning van een som geld leidt tot een conflict waarbij beide betrokken families in een conflict geraken. Een voortreffelijke geacteerd familiedrama en aanklacht tegen de sociale en juridische ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. De mannen hebben het voor het zeggen, maar in feite zijn zowel Nader als Raziehs echtgenoot [Shahab Hosseini] afhankelijk van hun echtgenotes om te overleven. Terechte winnaar van de Oscar voor Beste Buitenlandse Film.