A Late Quartet (2012)

Normaliter zijn films met Philip Seymour Hoffman erg goed, maar deze vond ik tegenvallen. De focus op een strijkkwartet belooft een hoogstaande (mooie, intellectuele) film, maar het blijkt weinig meer dan een doorsneefilm over relatieperikelen (die me weinig konden boeien).

Hoe een mens lijden kan. Hoe een strijkkwartet lijden uitdrukken kan. Aangrijpend hoe Yaron Zilberman het existentiële uit Beethovens opus 131 verbindt met de crisissen die een 25-jaar durende samenwerking onder druk zetten. Ziekte, afgunst, ambitie, liefde en lust: het zijn de krachten die de levens beheersen van vier mensen in het culturele epicentrum overzees: New York. Van besloten achterkamers over Central Park naar Carnegie Hall: als 'A Late Quartet' een zoveelste hoofdrolspeler nodig had - naast de op zich al schitterende cast - dan zou het de stad zijn, als stille getuige van de keerzijde van het succes. Een laat kwartet - doch niet het laatste, zo heeft de geschiedenis ons geleerd. Ook na deze verwikkelingen volgt immers een nieuwe horizon, een perspectief, een toekomst. Goddank dat Zilberman dat allemaal niet expliciteert, maar het laatste woord uiteindelijk aan Beethoven laat. Ludwig...hij die het allemaal gezegd heeft, in een woordeloze taal die iedereen spreekt. 3,5*

Wanneer Peter Mitchell [Christopher Walken] de ziekte van Parkinson te hebben, kondigt hij aan te zullen stoppen als cellist van het befaamde strijkkwartet The Fugue dat al 25 jaar in dezelfde samenstelling overal ter wereld optreedt. De overige leden, echtgenoten Robert [Philip Seymour Hoffman] en Juliette Gelbart [Catherine Keener] en oprichter Daniel Lerner [Mark Ivanir], moeten daardoor knopen doorhakken over de toekomst van het kwartet. Ze blijken het niet met elkaar eens te kunnen worden en dat leidt tot heftige ruzies die over veel meer gaan dan het strijkkwartet alleen. Uitstekend geacteerd drama geeft de vier hoofdrolspelers elk de kans om hun kunsten te vertonen en er valt geen valse noot te bekennen. Daarbij helpt het natuurlijk dat de muziek in werkelijkheid werd gespeeld door het Attaca String Quartet (dat een cameo heeft tijdens een door Peter gegeven muziekles) en dat het scenario een aantal interessante anekdotes bevat over o.a. Beethoven en Schubert. Geen buitengewoon drama, maar zeker een aanrader voor fans van de hoofdrolspelers en liefhebbers van muziek en de bijbehorende geschiedenis. En er zijn cameo's van de Zweedse mezzo-sopraan Anne Sofie von Otter en celliste Nina Lee.