Thief (1981)

Men wil een beetje teveel in deze film. Caan lijkt absoluut niet op een intelligente bankrover en gedraagt zich soms gewoon "een beetje vreemd" (de manier waarop hij zijn geliefde aanstaande wegsleurt van een feest, die belachelijke scène bij dat adoptiebureau) . Vervolgens nog de minst overtuigende "godfather" ooit, waarbij je ook nog eens doodsimpel kunt inbreken. Naast meester-juwelendief en (potentieel) goedwillende huisvader is hij blijkbaar óók nog explosievenexpert én een wreker á la Charles Bronson. Dan ook nog wat overbodige sentimentaliteit in de vorm van Willie Nelson (don't let my die in prison... snik!), en uiteraard weer veel stoere Italiaanse maffia-Brooklyn-accentjes zoals we ze ondertussen wel kennen. Zwak samenraapseltje vond ik, absoluut onvergelijkbaar met het ijzersterke "Heat"

De unieke stijl van Mann is waarvoor je deze film kijkt; nachtopnames, elektrische sfeer, de sounds van Tangerine Dream.. NEO noir heet dat. Hij zat voor zijn tijd ver vooruit in het genre. De intro slaat al direct in als een bom en grijpt de aandacht. Het verhaal is nochtans niks nieuws : de "last job going wrong" is al in tientallen verschillende uitvoeringen gemaakt geweest, dus je raad wel dat er stront aan de knikker komt. Het solitaire personage van Frank (een ex-gevangene) is redelijk cliché maar zijn aspiraties om een gewoon gezinsleven te leiden geven net dat ietsje meer nl morele dilemma's. Iets wat in Manns film altijd net boeiender is dan het misdaadplot op zich. Hoeft het nog gezegd dat Mann dit narratief concept 15 jaar later uitgebreider uitwerkte in Heat, waar de criminelen volwaardig uitgewerkte privélevens meekregen? Vond Caan goed in zijn rol zitten, een bitsig agressief kereltje met gouden handen wanneer het op diefstal aankomt. Ja, Thief was een leuke zit, niet van het niveau van Heat, maar het is een mooie demonstratie van waar Mann naartoe wilde.

Uitstekende film. Thief zal niet voor iedereen weggelegd zijn. De eind jaren 70/ begin jaren 80-vibe ligt er vingerdik bovenop. De synthesizer-sound, de auto's, de kleding, ... Het is erg van die tijd. In mijn geval scoort dat punten. Michael Mann brengt het bovendien gestileerd en uitermate sfeervol in beeld. Aan z'n kenmerkende nachtelijke shots ontbreekt het hier geenszins. Zodoende wordt het doorsnee misdaadverhaaltje met James Caan - degelijke acteur maar nooit top -, een prettige wegkijker. Los van de look en de sound zijn het enkele actiescènes die wat gedateerd aanvoelen, waaronder de finale afrekening. Daar waar Mann een verder strak geschoten film aflevert, kan hij zich als actieregisseur niet onderscheiden - iets wat hij later wél heeft kunnen doen. 4