The Man Who Wasn't There (2001)

Bij mij schiet het ook een beetje alle kanten uit bij die Coen's. Gelukkig toont dit eigenlijk maar weinig gelijkenissen met iets als The Big Lebowski, want waar die film grossierde in puberale humor en irritant geschmier, is de humor hier gortdroog en dikwijls wat subtieler. Dat weet ik al véél beter te appreciëren. Ook vooral dankzij een briljante BIlly Bob Thornton, die hier excelleert in zijn personage van indolente apaat. Eigenlijk is de film één grote ophoping van ellende, maar omdat de hoofdpersoon alles zó stoïcijns ondergaat voelt het nooit zo aan. Het is dan vaak ook niet echt van die 'haha, ik lig in een deuk' humor, het is veeleer de algehele situatie en de immer toenemende malaise die gewoonweg hilarisch is als je er even bij stilstaat. Helaas had ik dan kennelijk weer een kleurenversie op de kop getikt, want ik kan me inbeelden dat de oorspronkelijke zwart-wit stijl meer authenticiteit heeft. Eén van de redenen waarom ik het vooralsnog op een ruime 3,5* hou, de andere reden heeft betrekking tot het einde, welke ik een tikkeltje aan de veilige kant vond. Evenals de aanloop ernaar.

Een Coen-film is altijd bijzonder te noemen, goed of niet. Dat speciale sfeertje zit ook zeker hierin. De jaren '50-setting, het zwart/wit, het noir-gevoel, de narratie, de traagheid, het emotieloze. Met name de laatste 2 dingen keren zich tegen de film. Waar je in het begin nog getriggerd bent door het extreme timide zijn van Thornton, wordt het uiteindelijk vervelend. Er zitten genoeg grinnikmomenten in en de humor wordt subtiel gebracht. Het verhaal verloopt rustig met wederom subtiele afslagen. Het is allemaal erg clean en netjes geschoten. Spannend, mysterieus of echt dramatisch wordt het nergens. Halverwege wordt het zelfs saai, maar naar het einde toe weer een subtiel twistje. Ik weet het niet. Het ziet er goed uit, maar komt niet binnen. Bij het rollen van de aftiteling haalde ik mijn schouders op, wellicht zegt dat dan genoeg. Hij zal bij mij niet blijven hangen.