Only God Forgives (2013)

Only God Forgives komt wat moeizaam op gang maar door de vreemde betovering die rond de film hangt raakte ik gefascineerd. De gewaagde combinatie van genres stoten af en trekken weer aan. Je hoeft niet te houden van expliciet geweld in films om OGF te zien maar je mag het ook niet verafschuwen om te zien wat voor stijlvolle film dit is. De mooie shots en sfeervolle belichting werken als een helende zalf op de afschuwelijke scènes die je tussendoor te zien krijgt. Het creëert een dromerige, bijna surrëele omgeving die losstaat van de werkelijkheid. Het verhaal lijkt tamelijk straight forward maar hoe langer ik keek, hoe meer ik het gevoel had minder te weten. Er blijft een hoop info achterwege, gelukkig weet men met weinig dialogen de relaties tussen de personages wat vorm te geven zodat we net voldoende interesse houden in het verhaal en niet volledig worden meegesleept door het audiovisuele, ook al deed het slot er voor mij persoonlijk weinig toe. Ryan Gosling straalt echt in deze film, nog meer dan in Drive vind ik. Ik begin een beetje te snappen waarom ze hem weinig tekst geven, zijn sterke doch mystieke uitstraling past wel in deze stilistische stijl en geeft het extra cachet. Om geen fan te zijn van het uiterst grove geweld, vond ik het best een knappe film.

“Time to meet the devil.” Bij films van Refn film heb ik na afloop altijd een beetje dezelfde gedachten en gevoelens. De cinematografie is zo overweldigend dat ik van iedere scene een screenshot zou willen maken, en de sfeer die Refn telkens weer weet te creëren slokt me iedere keer weer helemaal op. Maar het script laat vaak wat steken vallen (Drive is een uitzondering), en daarom zat ik ook bij Only God Forgives na afloop weer met veel gemende gevoelens. En toch, iedere keer blijft een film van Refn een feest om naar te kijken, en zijn films blijven altijd nog wel een paar dagen in mijn hoofd rondspoken. En dat is wel een kwaliteit van de Deense regisseur. Net zoals het casten van de juiste acteurs, want Gosling, Pansringarm, mevrouw Yayaying en Kristin Scott Thomas zijn weergaloos.

Als de ervaring geleerd heeft dat spruitjes vies smaken dan kunnen bij een bezoek aan een restaurant de kok of de ober niet verweten worden dat ze hun werk niet goed hebben gedaan als de keuze toch op spruitjes is gevallen. Van Refn had ik Drive en daarna Valhalla Rising gezien. Drive vond ik eerst een "beetje vies en goedkoop," maar enkele verfijnde ingrediënten nodigden toch uit tot een nadere analyse, waardoor ik er heel diep ben ingedoken; tot op het kleinste detail, waarin heel veel aan het licht kwam, maar waar zelfs de 5-sterren-stemmers te lui voor waren om nader te onderzoeken. Jammer. Afijn, Drive was uiteindelijk bijzonder goed te pruimen door de veelvoudige gelaagdheid die Refn er bewust had ingestopt. Valhalla Rising was bagger en de sfeer inclusief de ingrediënten nodigden mij voor geen millimeter uit om er verder in te duiken. Smerig en rauw, niet te verteren, bord niet aanraken. Betalen en beleefd de uitgang nemen. Klaar. Dan Only God Forgives. Ergens kan ik wel op mijn klompen aanvoelen dat Refn ook hier weer een verhaal uit de doeken wil doen dat heel veel meer is dan de oppervlakte op het eerste gezicht prijsgeeft, maar net als bij Valhalla mis ik de juiste sfeer, het delicate evenwicht tussen elementen uit 't oppervlak en de nodige subliminale accenten om de diepte in te willen duiken: de Lynchiaanse verleiding ontbreekt. Kortom, Refn maakt gerechten die niet allemaal dampend uit de keuken komen: OGF vind ik net zomin te pruimen als VR.