Klute (1971)

Klute wordt vaak een onderdeel genoemd van de Paranoia-trilogie (samen met Parrallex View en All The President's Men). De seksuele revolutie en de kleurrijke flower power hadden plaats gemaakt voor een permanent gevoel van onbehagen. "All You Need is Love" werd niet meer gezongen voor de doorgeslagen Vietnamveteranen, Watergate moest nog ontdekt worden, en de Club van Rome had zowat het einde van de wereld voorspeld. Dat gevoel van een zekere misère, Camus-achtige vervreemdheid schuilt in elk donker appartementgebouw in Klute. In elke klant die het hoertje Bree over de vloer krijgt. Bij de man die haar een delicate seksuele fantasie in het oor fluistert, tot de grijsaard die vanachter z'n bureau een gefantaseerd gesprekje voert met z'n overleden vrouw. Alan J. Pakula heeft een unieke stijl. Zonder dat ik er maar ook de vinger op kan leggen wat dat nu precies inhoudt, maar hij heeft nooit het gerinkel van een telefoon zo onheilspellend doen klinken. Jane Fonda. Schiet me niet neer, maar ik heb blijkbaar grote gaten in mijn filmgeschiedenis. Ik had haar altijd voorgesteld als een wat blonde bimbo, die wat lieflijk kon lachen (fijn rolletje in Cat Ballou), maar ik had geen idee dat ze ook nog eens kon acteren. 2x Oscarwinnaar zelfs. Blijkbaar leeft ze ook nog. Ik weet dat dat vloeken in de kerk is, maar ik had hier absoluut geen idee van. Ter vergiffenis: haar rol in Klute is fantastisch. Net zoals Deneuve in Belle de Jour, neemt ze de rol van prostituee zeer serieus op. Bijzonder pijnlijk als ze bij de psychiater haar verhaal ligt te doen. De tranen en de hoop snottebellen in de eindscene waren overigens niet gescript.

Ik kende Jane Fonda vooral van luchtige rollen als Barbarella of Cat Ballou waar ze toch een tegenhanger speelde van Europese sexsymbolen als Brigitte Bardot, Anna Karina of Claudia Cardinale. Dat is ze nog wel grotendeels in Klute, maar ze toont dat ze ook goed kan acteren. Ze draagt de film zo goed, dat ik me afvroeg waarom de film genoemd werd naar haar tegenspeler en niet naar haar. Klute is een neo-film noir die voor een goeie sfeer kan zorgen en een boeiend verhaal vertelt. En naar begin jaren '70 gebracht, het is geen parodie op de film noirs van de 50's. Nog maar de 2e film van regisseur Alan J. Pakula die eerder producer was van films als To Kill a Mockingbird. Als regisseur zou hij het zeker zo goed doen met titels als All the President's Men en Sophie's Choice. De film is vooral mooi om zien met enkele heerlijke shots, gehuld in de typische 70's kleuren met een warme gloed erover. Cinematograaf Gordon Willis werkte een jaar later aan The Godfather (hij werkte aan de hele trilogie), maar ook de Woody Allen films Annie en Manhattan. Toptalent dus achter deze Klute wat er duidelijk aan te zien is. De combinatie van een boeiende film, goed gemaakt en vooral een sterke en aantrekkelijke Jane Fonda, maken deze film tot een klein pareltje.

Mwah, eigenlijk meer van verwacht. Qua sfeer, aankleding, locaties en camerawerk zit je bij deze film wel goed. Het spelen met silhouetten en decors wordt hier prima uitgevoerd die samen met de aanwezige muziek voor de nodige spanningskracht zorgen. Positief zijn ook een paar krachtige sfeervolle shots zoals de momenten in de lift, de scène waar Fonda in een atelier komt om een rol te spelen voor een oude man, de scène waar Peter vanuit zijn kantoor naar buiten kijkt en de camera een volledig beeld geeft van de wolkenkrabber, de scène in de discotheek waar ze uiteindelijk in de armen van haar pooier belandt en de uiteindelijke confrontatie in het atelier. Veel aandacht voor de personages, vooral voor Fonda en niet zozeer voor Sutherland als Klute. Daardoor ook wel langdradig opgebouwd waarbij de plot eerder matig overkomt en gezien het feit dat je al snel door hebt wie er achter zit, heeft het verhaal ook weinig spanning te bieden. 6/10