Henry: Portrait of a Serial Killer (1986)

Herzien. De film heeft niet meer de impact van destijds (ik zag 'm begin jaren '90 op vhs), maar het is nog steeds een intens en vooral verontrustend werkje. De kille en afstandelijke toon past goed bij de haast documentaire-achtige visuele aanpak; jammer dat de overdreven en behoorlijk knullige geluidseffecten op cruciale momenten een beetje roet in het eten gooien. Het geheel was waarschijnlijk meer effectief geweest zonder muziek en dergelijke misplaatste effecten. De meest gruwelijke scene is die waarin Henry en Otis een door hen gefilmde home invasion samen zitten te bekijken en Henry aan Otis vraagt, terwijl deze de tape terugspoelt: "What are you doing?". Otis: "I wanna watch it again". Brrrrrr.

Kon me niet herinneren dat ik deze al gezien had (na deze kijkbeurt, wist ik dit zeker, zou anders zeker bijgebleven zijn) en was 1 vd films uit de top 300 horrorlijst hier op MM, die ik zeker wou zien, aangezien deze ook wel regelmatig in andere toplijstjes voorkomt en als redelijk verontrustend wordt beschouwd, was het nu tijd om deze eens op te zetten. Er heerst sowieso een heerlijk grauw sfeertje en we volgen het leven van een serial killer en dat is toch wel zeer sterk gebracht, realistisch ziek, en het gegeven of dit nu deels gebaseerd is op een ware serial killer of niet, op zich is dit altijd een mogelijkheid, deze mensen zijn er nu eenmaal, toen, nu en altijd en dat gegeven geeft zulke films toch een extra dimensie. Daarom vind ik zulke films ook vaak harder dan menig horrorfilm en dus een voltreffer. En ook al heeft deze film al een aanzienlijke ouderdom, dit is bij deze film alvast nooit een minpunt gebleken. Acteerwerk is van een hoogstaand niveau en ze voeren het perfect uit, hoe wij, de kijker het moeten ervaren volgens de regisseur. Alles klopte voor mij gewoon en ervaarde deze film als een bijzondere kijkervaring. Was dus echt hoogtijd, om deze te kijken, ik schaam me beetje dat ik deze zo lang links heb laten liggen. Ik wil hier met alle plezier de volle 10/10 voor geven en katapulteer deze meteen recht m'n top10 in.

Begrijp me niet verkeerd: ik legitimeer hetgeen seriemoordenaars doen zeker niet, en wil ze ook niet gemakshalve neerzetten als slachtoffer. Ik vind alleen de overweldigende belangstelling voor dit soort criminelen in fictie en in de media behoorlijk verdacht. Blijkbaar appelleert hetgeen seriemoordenaars doen, en dat ze hier vaak nog lang ongestraft mee wegkomen ook, aan iets heel duisters in onszelf. Daarom wil het grote publiek wel alles van en over ze weten, maar moet men ze tegelijkertijd ook moreel kunnen veroordelen en brandmerken als 'de ander'. Terwijl de voornaamste reden dat brave burgers niet toegeven aan agressieve of moorddadige impulsen, gelegen is in het feit dat dit juridische consequenties voor hen zou hebben. Psychopaten (een classificering die van toepassing is op de meeste seriemoordenaars) laten zich hierdoor niet afschrikken, en juist dat aspect fascineert Henk en Ingrid mateloos. Mbt Henry... vertelde regisseur McNoughton in een later interview dat hij de portrettering van de meeste seriemoordenaars in de talloze slashers van de jaren 80 volkomen onrealistisch, inwisselbaar en niet memorabel vond: men was ze vergeten zodra men de bioscoop verliet. Met Henry... wilde hij, evenals makers en cast, voorbeelden van seriemoordenaars neerzetten die wél geënt waren op de realiteit, en die je buiten de bioscoop tegen het lijf zou kunnen lopen - hoogstwaarschijnlijk voor het laatst.