The Rocky Horror Picture Show (1975)

And crawling on the planet's face some insects, called the human race lost in time, lost is space... and meaning Waanzinnige cult-musical met een grootse Curry en prachtige catchy songs. Grappig, fris, bizar, en aan het eind zelfs ontroerend. Wel erg gay? Misschien. Maar dan was mijn 1e homoseksuele ervaring een heel prettige 4,5*!

Iconische film! Ik kijk hem standaard elk jaar omdat hij nooit saai word. De liedjed zijn catchy en Tim Curry is altijd een genot om naar te kijken.

Als ik aan The Rocky Horror Picture Show dacht, dacht ik altijd aan die tien geweldige minuten waarin de nummers Time Warp en Sweet Transvestite elkaar opvolgen. Twee uiterst memorabele nummers. Met als eerste een lied waarbij stilzitten niet mogelijk is - zelfs onze criminoloog springt op tafel - en als tweede een nummer waarbij de legende Tim Curry het podium op komt walsen en alle aandacht naar zich toetrekt als hij zijn strot open gaat. Wat een overheerlijke vent en wat een fenomenale rol. Toch moet ik zeggen dat ik op die twee nummers na weinig van Rocky Horror kon herinneren. Viel er verder nog wel wat leuks te beleven? Het antwoord is ja, maar het grote hoogtepunt is met Time Warp en Sweet Transvestite volgens mij wel geweest. Wat niet wil zeggen dat er geen leuke scènes meer volgen; Meat Loaf die uit het niets uit een diepvries komt gereden met z’n motor, een botergeile Tim Curry die mensen het bed in probeert te krijgen en professor Dr. Everett V. Scott (A Rival Scientist), die mee gaat dansen en zingen (“Und I did”). Een hoop erg leuke gekkigheid, hoewel ik richting de finale wel merkte dat de film wat inkakt. Mede doordat je geen idee hebt waar de film naartoe gaat en de meest willekeurige dingen kunnen gebeuren, ben je als kijker veelal zoekende wát we nu weer kunnen verwachten. Gaandeweg de climax was ik redelijk uitgeput. Uitgeput, maar voldaan. En trek in een sigaret. 4 sterren.