The Player (1992)

Hurray for Hollywood! Erg fijne satire vol dubbele bodems, nog leuker dan ik me herinner van destijds, waarin de gladjakkers en opportunisten gloriëren, en die ene naïeveling die wat last heeft van integriteit, van een koude kermis thuiskomt. Altman had er altijd al een handje van om schijnbaar oppervlakkig en haast onnozel, met een laconieke terloopsheid, heel vaak ráák te koppen, en The Player behoort wat dat betreft tot zijn meest geslaagde exercities. De twee toespraken in de film – die op de begrafenis van de schrijver, pijnlijk-hilarisch in zijn mislukking, en die van Mill op dat jubileumfeestje, dat van leugenachtige clichés aan elkaar hangt – zijn op hun manier ongelooflijk ontluisterend, en in die zin misschien exemplarisch. Van alle optredens van bekende acteurs vond ik dat van Susan Sarandon toch wel het opmerkelijkst: zij is toeschouwster bij de executie in de gevangenis, drie jaar vóór Dead Man Walking... geregisseerd door, hoe-heet-ie-ook-al weer, o ja, Tim Robbins

Leuke film waar tal van celebrities de revue passeen in een gastrolletje in een film in de film: subliem! Het script zit erg goed in elkaar en wordt mooi gedragen door Tim Robbins. Fijn om de wereld van de filmproducties en scenarioschrijvers eens naar voor te zien komen. Altman die destijds als één van de promising regisseurs werd bestempeld en gerust zijn voet naast Spielberg, De Palma, Scorcese, Coppola mocht zetten zetten zet hier een erg sterk verhaal neer. De opbouw is weliswaar traag, maar wel diepgaand. Interessant om op te merken hoe de hele situatie zich tegen Griffin Mill lijkt te keren maar zoals zo dikwijls voor witteboordencriminelen vaak nog goed uitpakt. de rollen van politie vond ik erg zwak, met als dieptepunt Whoopi Goldberg. Die scene op het politiebureau kon ik nit cht smaken en was zo onrealistisch absurd. Altman had er wellicht een specifieke bedoeling, maar mij ontging die.