Don Camillo Monsignore Ma Non Troppo (1961)

Een tijdje geleden een hoop Don Camillo DVD's voor mijn ouders meegenomen, en gisteren was deze aan de beurt. Voor mijn ouders veel nostalgie uit de tijd dat zij opgegroeid zijn. Voor mij eigenlijk ook, als kind verslond ik de boeken en heb ik enkele films ook wel eens voorbij zien komen. Deze heb ik in ieder geval als kind ook al eens gezien, ik herinnerde me nog een aantal scenes, bijvoorbeeld de scene waarin zijn kleren worden gestolen. Leuk om weer gezien te hebben, en de beeldkwaliteit viel me ook honderd procent mee. Gewoon degelijk geschoten, wat me verwonderde. Bij een andere Don Camillo film heb ik wel geklaagd over de slechte kwaliteit. Inhoudelijk vond ik hem een tikkeltje minder. Ik blijf het toch het leukst vinden als Don Camillo en Peppone aan elkaar gewaagd zijn, maar hier eindigde het toch wel in een klinkende 4-1 overwinning voor de eerste. Ook was deze film wel een beetje aan de lange kant. Desalniettemin niet onaardig. 2,5*.

Prettig weerzien met Don Camillo en al is deze reeds de vierde in de rij, het blijft amusant de tribulaties van deze pastoor, pardon, monseigneur, en zijn opponent Peppone, nu senator, te volgen. Grappige dialogen en toestanden, kleinburgerlijk, en gesteund op de tegenstellingen clerus- communisme. Wat een farce als Don Camillo de klepel uit de klok van de Peppone-aanhang haalt. De gesprekken met het Christusbeeld blijven "goddelijk". Positief in deze filmpjes is ook het hartverwarmende dat als het er op aan komt de mens het haalt van kleinzierige, extreme opinies. En natuurlijk is er ook en bovenal de geniale, onovertroffen persoon van Fernandel.

Op de haat en liefde tussen don Camillo en Peppone zit bepaald geen sleet, in dit vierde deel uit de reeks verfilmingen naar de korte verhalen van Giovannino Guareschi. En hoewel de titelrol nadrukkelijk meldt dat het vrije bewerkingen zijn, blijven de gemoedelijke sfeer en het anekdotische karakter van die verhalen prachtig overeind. Ach, wat een heimwee hebben onze weggepromoveerde bisschop en senator - niet alleen naar hun dorp, maar ook naar elkaar en elkaars streken en rivaliteit. De vertelling wordt fraai ingebed in het tijdsbeeld van de relatieve ontspanning tussen Oost en West. Grappig, dat de uiterlijke gelijkenis tussen Peppone en Stalin (die van meet af natuurlijk geen toeval was) juist in deze film zo beklemtoond wordt met grote portretten van de dictator, terwijl de Detente nou juist mogelijk werd na Chroestjovs destalinisatie... Negen jaar na De kleine wereld van don Camillo ziet vooral Fernandel er een stuk ouder uit, met zijn grijzende haar. Het doet gelukkig niks af aan de frisheid van weer een heerlijk pareltje.