Bringing Up Baby (1938)

Cary Grant (hoog in mijn acteurs-top-10) en Katharine Hepburn (nummer 1 bij mijn actrices) werken samen met een favoriete regisseur aan een komedie met een enorme reputatie uit het Gouden Tijdperk van Hollywood... en toch kan ik dit maar geen leuke of grappige film vinden. Het begint er al mee dat Cary Grant een stijve professor moet zijn, en hoe wordt dat aan de kijker duidelijk gemaakt? Doordat ze hem een bril hebben opgezet. En vanaf dat moment raak ik het gevoel van gekunsteldheid niet meer kwijt en bekijk ik de film van een afstandje in plaats van er door meegesleept te worden. Spijtig, want ik zat er helemaal klaar voor, en Grant en Hepburn vormen samen een hilarische combinatie in Holiday, om nog maar te zwijgen van het absoluut meesterlijke The Philadelphia story, de verstandigste komedie ooit gemaakt. Bringing up baby daarentegen is als een intercity die succesvol voortdendert – op een ander spoor dan de trein waar ík in zit.

Heerlijke komedie. Vlotte dialogen, leuke situaties een goode pacing en een fantastische chemie tussen Grant en Hepburn. Dat zijn de elementen die Bringing Up Baby zo goed maakt. Nergens voelt het geforceerd aan en het plezier druipt er vanaf. Waar ik normaal niet zo ben van de klassieke komedie's, ging ik er in deze film helemaal in mee. Het meest verantwoordelijk voor dat, is de geweldige wisselwerking tussen Cary Grant en Katharine Hepburn. Erg druk, die overlappende dialogen, maar het werkt wel erg goed. Erg leuk hoe beide acteurs niet bang zijn om zichzelf compleet voor schut te zetten. En dan is er nog de complete chaos die Baby teweeg brengt. Zorgt voor enkele leuke momenten. Leukste scene in de film is toch wel de diner scene. Verrassend leuke film.

Cary Grant en Katherine Hepburn etaleren hun talent als comedians en maken grote indruk aangezien ik ze nog niet op die manier bezig gezien heb. Cary Grant schittert in een rol als kluns die je ook een Harry Lloyd zou zien vervullen. Terwijl de ogen van Katherine Hepburn sprankelen van de ondeugendheid die haar rol vereist. In latere films irriteert ze me bij momenten maar hier vind ik haar helemaal top. Een film met clevere dialogen die aan sneltempo en met overtuiging afgevuurd worden door het stel. Echte screwball aangezien het aan- en afstoten de hele film lang doorgaat en er geen (seksuele) oplossing/ontspanning komt d.m.v. een relatie, behalve dan wat gesuggereerd wordt helemaal op het eind. Er is het spannende element van de luipaarden, maar verder is dit toch een film die het enkel moet hebben van een superstrak scenario met pingpong dialogen. Zo simpel - of moeilijk - kan film zijn. Regie en fotografie van respectievelijk Howard Hawks en Russell Metty zijn smetteloos. Na enkele films van Howard Hawks bekeken te hebben, valt me eigenlijk vooral op hoe ‘onopvallend’ goed hij wel is in zijn vak. Deze film heb ik bekeken op de laptop tijdens een lange treinrit. Geen van de medereizigers kon de brede smile onder mijn mondmasker vermoeden die gedurende de hele lengte van de film niet weg te branden was. En dat volstaat voor mijn score.