Bird (1988)

Eastwood is wel goed in dergelijke films. Sterke drama's met een underdog en dit geval een grote portie jazz. Of liever be-bop met Charlie Parker. De biopic duurt 161 minuten en dat is best lang. Ik weet niet welk publiek Eastwood wil bereiken, al denk ik dat hij het vooral voor zichzelf gedaan heeft. Ik mis een beetje de overtuigingsrol van de regisseur die z'n publiek warm wil krijgen voor de artiest in de picture. Versta me niet verkeerd, Charlie Parker is een geweldige muzikant. Maar de film zal enkel liefhebbers amuseren en geen nieuwe fans trekken. Wat andere muzikale biopics soms wel lukt. En dan duurt de lange film wel te lang voor wat hij wil doen, een drama brengen van het leven van een verslaafde muzikant...

Goeie film over het leven van de beroemde saxofonist Charlie 'Bird' Parker. Alhoewel er aardig wat jazz te horen valt, concentreert deze biopic toch meer op de drugsverslaving waarmee deze talentvolle muzikant worstelt. Genoeg mooie scenes, maar de film is ook een beetje langdradig en lang. Forest Whitaker zet een prima titelrol neer, maar Diane Venora als zijn vrouw mag zeker niet onvermeld blijven.

I found this new way of extending the chord changes so it was like - a whole new song. And it still fit. Ik heb nooit echt iets gekund met de jazz van Charlie Parker, maar met deze uitleg begin ik er tenminste iets van te begrijpen. Niet dat ik het ineens mooi vind, dat is nog een hele stap verder. Alleen maar het eerste stukje van begrip. Dat maakt de film wel tot een lange zit. Voor toen best knap en gedurfd dat de saxofoon die je hoort de originele opnames van Parker zelf zijn met een band eronder gemixt. Duidelijk dat deze film voor Clint een labour of love was, een duidelijker antwoord dan dat op de vraag 'voor wie heeft Clint deze film gemaakt' is niet nodig. En wellicht zou hij blij zijn te weten dat de muziek van zijn held door deze film net iets bekender geworden is. Whitaker krijgt terecht lof voor zijn rol, en eigenlijk zijn alle acteurs goed bezig. De regie van Clint is ook voortreffelijk - en zoals altijd soliede maar ook weinig verrassend. En hij legt het drama er goed op, de scene waarbij Bird terugkomt op zijn oude stek en 'Buster Franklin' ziet spelen is gewoon ronduit schrijnend. De uitsmijter tijdens de aftiteling, 'Parker's Mood' komt overigens wel bij me aan. Leuk getruc met de maat en de melodie - waarmee ik wellicht weer terug ben bij waar ik mee begon.