Zatôichi (2003)

Fijn herziening. Erg eigenlijk dat ik in die 16 jaar nog geen enkele andere Zatoichi films gezien heb, er zijn er namelijk genoeg. Maar met reeksen als deze probeer ik ze toch in volgorde te kijken, wat wil zeggen dat ik moet starten in een tijdperk dat mij niet zo ligt. Bond heeft een soortgelijk probleem. Soit, maakt niet zoveel uit, want hoewel Kitano zich netjes binnen de franchise nestelt, is dit toch ook wel een film die duidelijk van een regisseur met visie komt. De komische stukjes, maar vooral de muzikale stukken, zijn scenes die je (denk ik) niet in de originele reeks zal terugvinden. Verder is er Kitano zelf natuurlijk, die mooi de balans opzoekt tussen het personage en z'n eigen typische acteerstijl. Kitano's Zatoichi blijft een film met een erg eigen identiteit, die toch ook weer niet al te veel afwijkt van het typischere genrewerk. Een erg fijne oefening in balans die ook 16 jaar later nog steeds veel filmvreugde uitstraalt. 4.0* en een uitgebreide review

Fijne film van Kitano over een blinde zwaardvechter ergens in de negentiende eeuw. Leuk dat Kitano erin slaagt om naast de (bloederige) gevechten (zonder veel visuele poespas) ook humor te verwerken in de film. Ik heb toch meermaals een glimlach niet kunnen onderdrukken. Blind fury, de film met Rutger Hauer, maar dan in een Japans feodaal jasje. Prima actiescènes waarbij het bloed liederlijk rond spuit. Alleen was het bijzonder jammer dat de grote confrontatie tussen de twee meesters maar een belabberd gevecht kende. Slechts enkele seconden en het was al afgelopen ... Een film die ook opvalt in sfeer, setting en bijhorende muziek. Personages die niet altijd evenveel toevoegen, maar dat wordt dan gecompenseerd met andere opvallende nietszeggende gebeurtenissen zoals de gekke rondhuppelende buurjongen die ervan droomt een samoerai te worden. Ook Shinkichi die zich als nietsnut beter voordoet dan hij eigenlijk is was best grappig tijdens zijn initiatielessen zwaardvechten.

Eerste Kitano. Ik ken hem als regisseur niet echt, wel als acteur. Wellicht heb ik hem nog niet kunnen betrappen binnen zijn meest iconische rollen, maar die uitdrukking is niet van zijn smoel af te krijgen. De charme die hij uitstraalt herken je eigenlijk meteen, en dat lijkt hij zelf ook te weten, want hij maakt er op gretige manier gebruik van. Zatoichi is klaarblijkelijk gebaseerd op een oude legende maar dat boeide me eigenlijk weinig voordat ik de film opzette. Wat mij vooral trok waren de beloftes voor een visueel aantrekkelijke en vooral vermakelijke actiedramafilm, maar die heb ik niet kunnen aantreffen. Vooral op het vlak van actie een uitermate teleurstellende film, met een verveelde cameraman en sullig bloedvergieten. De meeste visuele kracht wordt benut vanuit de omgeving dat zeker wat degelijke en unieke beelden weet op te leveren, verder is het een film die veel focus legt op de personages. Personages die buiten Kitano om alleen nooit echt een unieke persoonlijkheid kunnen opzetten. Iedereen die niet relevant is is vooral druk, iedereen die dat wel is, is rustiger van aard. Dat valt me veel eerder op dan wie de personages eigenlijk zijn en wat ze uniek maken. Ik vond de film vooral erg lang duren en saai opgenomen. Een locatie waar op veel manieren gebruik van gemaakt kon worden wordt leuk benut, maar alles wat zich binnen die wereld afspeelt boeit een stuk minder. De traagheid evenals het complete gebrek aan energie zorgen voor een vermoeiend verloop die alleen wat opleeft eenmaal de film echt de nadruk legt op presentatie.